Χειμώνας 2008 - Το τρένο

Train By Nicolas Mocan

Είναι διαφορετικός αυτός ο χειμώνας. Θέλω να πάρω ένα τρένο και να φύγω... Ούτε αυτοκίνητα, ούτε λεωφορεία... Τρένο... Αργά,σταθερά να απολαμβάνω κάθε του ανάσα... κάθε του λυγμό και κάθε του γέλιο... Και σε κάθε σταθμό να πετάω από μέσα του συμπλέγματα, μίζερες επαφές, ώψιμους επαναστάτες, αποστάτες από το όνειρο, καθημερινά ναυάγια της εποχής μας.... και σε κάθε σταθμό να παίρνω μαζί μου τα βλέμματα των παιδιών που δε γεννήθηκαν ακόμα, τις ελπίδες ξεπεσμένων εραστών που τόσο καιρό σώπαιναν στους δρόμους, στα σχολεία, στα εργοστάσια, και στις φυλακές... τους χαρταετούς που δεν πέταξαν ακόμα...
και όλοι μαζί ταξιδιώτες σε κάθε ανάσα του τρένου να στροβιλιστούμε μέσα στον παγωμένο ουρανό, ανάβοντας φωτιές στα ερείπια του κόσμου που φεύγει...

REM - Everybody hurts....

REM - Everybody hurts....
When the day is long and the night, the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life, well hang on
Don't let yourself go, 'cause everybody cries and everybody hurts sometimes

Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along
When your day is night alone, (hold on, hold on)
If you feel like letting go, (hold on)
When you think you've had too much of this life, well hang on

'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone

If you're on your own in this life, the days and nights are long,
When you think you've had too much of this life to hang on

Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries. And everybody hurts sometimes
And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on
Hold on, hold on, hold on, hold on, hold on, hold on
Everybody hurts. You are not alone

Αρκούδα - παραμύθι με θλιμμένο τέλος

...Σε έναν πλανήτη όχι πολύ μακρινό από το δικό μας...σε μία μεγάλη Αυτοκρατορία
ζούσε ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα μία αρκούδα. Ο πλανήτης αυτός είχε καταστραφεί από την εκδικητική και εγωϊστική μανία κάποιων ανθρώπων, των φρουρών της Αυτοκρατορίας, που με κάθε μέσο διέδιδαν τις "προοδευτικές" αρχές του πολιτισμού τους σε όλα τα ζωντανά πλάσματα του πλανήτη... ζώα, φυτά, ανθρώπους... ξεριζώνοντας από κάθε ύπαρξη και το παραμικρό ίχνος "ζωϊκών" συναισθημάτων... στο όνομα των Λογικά Ανώτερων Όντων της Ύπαρξης.. (ΛΑΟΥ)

Η Αρκούδα μας ήταν η τελευταία σε αυτόν τον πλανήτη και οι φίλοι της τη φώναζαν Αγάπη, γιατί με το γάλα και τις περιπέτειες της μεγάλωνε σε μία μικρή πόλη, μακριά από τα "πολιτισμένα" νύχια των ανθρώπων, μία μικρή πριγκήπισσα η Όλια... με μία μοναδική βασική αρχή: την χωρίς αντάλλαγμα προσφορά της αγάπης της σε κάθε ζωντανό πλάσμα του πλανήτη... την αληθινή αλτρουϊστική Αγάπη...
Έτσι μία παράξενη συμμαχία είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στην Αγάπη και στους φίλους της...

Η Αγάπη φλέρταρε με τα δέντρα και τα αγριολούλουδα, τραγουδούσε στα αστέρια και τις κορφές,ανέπνεε τον ελεύθερο αέρα των βουνών, τρεφόταν με το άγριο μέλι της ζωής... και ακολουθώντας τα ποτάμια.. διέσχιζε κάθε μέρα από τα δυτικά προς τα ανατολικά και αντίστροφα τον Όλυμπο... (το πιο ψηλό βουνό του πλανήτη) προσφέροντας τη ζωή της... για να μεγαλώνει η Όλια με το γάλα και τα κατορθώματα της...

Όμως η μανία των φρουρών της Αυτοκρατορίας, που όπως είπαμε βάλθηκαν να ξεριζώσουν κάθε ίχνος "ζωικών" συναισθημάτων άρχισε να κυνηγάει την τελευταία αρκούδα του κόσμου... γιατί τολμούσε να ζει έξω από τη Λογική ροή των πραγμάτων, ελεύθερη να βουτάει το δάκτυλο στο μέλι... προσφέροντας χωρίς κανένα αντάλλαγμα το γάλα και τα κατορθώματα της για να μεγαλώνει η μικρή μας πριγκήπισσα...

η Αγάπη όσο και αν έτρεχε να ξεφύγει...από τα βέλη των Φρουρών... τόσο πλησίαζε στο τέλος της...
κι όσο πλησίαζε στο τέλος της τόσο μεγάλωνε η θέληση της να προσφέρει στην Όλια την αγάπη της...

Οι φρουροί ολοένα και την πλησίαζαν...ολοένα και βρισκόταν κοντά στο στόχο τους να αφανίσουν την αρκούδα σύμβολο... ώσπου την περικύκλωσαν, στόχευσαν και ένα θανατηφόρο βέλος βρήκε στη μεγάλη της καρδιά... κάτω από τα στήθη που χάριζαν το γάλα στη μικρή μας Όλια...

και όπως η Αγάπη πέθαινε άρχισε να θρηνεί ουρλιάζοντας όχι για το δικό της τέλος...
αλλά για τη μικρή Όλια, που με το γάλα και τα κατορθώματα της μάθαινε για το ανεξάντλητο μεγαλείο της Αγάπης... μάθαινε να αγαπάει κάθε διαφορετικό πλάσμα στον κόσμο της... μάθαινε να ζει προσφέροντας ζωή...

Η τραυματισμένη καρδιά της Αγάπης δεν έσταξε αίμα αλλά γάλα και από το γάλα της μεγάλωσε μία μεγάλη καρπουζιά,
και τα μάτια της Αγάπης δάκρυσαν γεμάτα θλίψη... και από τα δάκρυα της ποτίστηκε η καρπουζιά για πάντα...
να τρώει η μικρή μας Όλια να γεύεται τη ζωή ... να δροσίζει το θυμό και την καρδιά της και να θυμάται την αρκούδα που της χάριζε Αγάπη... την αρκούδα που της πρόσφερε ζωή...

ΥΓ. η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στην τελευταία αρκούδα του Ολύμπου, που η ιστορία της γέμιζε με ευγνωμοσύνη όλους εμάς που αγαπήσαμε την άγρια ζωή της... σύμβολο της αναγέννησης της φύσης και της ψυχής μας. Σε ευχαριστούμε θα σε θυμόμαστε για πάντα...ως το δικό μας τέλος.

Ένας λύκoς μέσα στο γαλάζιο όνειρο...

... Όταν οι λύκοι ξυπνούν μέσα στο Γαλάζιο τους Όνειρο η ευτυχία των άστρων συναντά την αγάπη τους για τη ζωή...
Τότε μέσα στην έκσταση του ονείρου η δίψα των λύκων για το φως... δεν περιορίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους των φυλακών που χτίζετε....
...Ευγενείς μαντρωμένοι στους πύργους σας...
... οι λύκοι γεννήθηκαν από μάνες ελεύθερες... δεν εγκλωβίζονται στα χάρτινα παλάτια του ορθολογισμού σας... δεν ψωνίζουν από τις θλιβερές νυχτερινές σας εξόδους... δεν πίνουν τα βρώμικα νερά στα μπαρ της αυτοκρατορίας σας...
.... Οι λύκοι πίνουν και μεθούν από το κρασί του έρωτα τους... ουρλιάζουν την αγάπη τους για το δρόμο προς τα αστέρια... και όταν χρειαστεί πεθαίνουν σε μια αγκαλιά ελευθερίας.. πέρα από χρώματα, φύλα, ηλικίες... όπως γεννήθηκαν... γυμνοί μπρος την αλήθεια της ζωής... στο δρόμο

...Τελευταία κυκλοφορεί μία είδηση στα σοκάκια των πόλεων της αυτοκρατορίας...
το φετινό καλοκαίρι οι λύκοι θα κάνουν πάρτυ στα όνειρα τους... ξυπνώντας μέσα στους δικούς σας εφιάλτες...
Και αυτό είναι επικίνδυνο...

Ένας πρώτος κύκλος της ζωής ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Την Τετάρτη έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος της ζωής μου...
Εδώ στα μισά περίπου του ταξιδιού, άραξα μέσα στην χθεσινή νυχτερινή αγκαλιά του σύμπαντος, αναπολώντας όλες τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές....
Γέννηση, θάνατος, πορεία, τέλος, αρχή, στάσεις, τέχνες, γράμματα, σκέψεις, έρωτας, γεύσεις, ήχοι, φύση,
προσπάθησα να βρω έναν τίτλο για τον πρώτο κύκλο της περιπλάνησης μου...
...δημιουργία, απροσδιοριστία, χάος, παράγκα, έναστρη νύχτα, το τραγούδι της χαρμολύπης, χειμερινό ηλιοστάσιο, διόνυσος, μαρμελάδα από αστέρια, παραγάδι για ψάρεμα, ζητιάνος φεγγαριών, φανέρωση, το μπακάλικο των ονείρων, φίλοι....

Ποιος θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του πρώτου μισού της ζωής μου;
Τι θα μπορούσε να περιγράψει το ασταμάτητο παιχνίδι της χαράς, της δημιουργίας, του πόνου, της φιλίας, της θλίψης, του αποχαιρετισμού, της συντροφικότητας, της τρέλας, του τραγουδιού, της φροντίδας, της γέννησης...

Τον είπα λοιπόν ΓΥΝΑΙΚΕΣ...

Κι έτσι αφιέρωσα τη ζωή μου σε αυτές, που καθημερινά τριάντα έξι χρόνια με αγάπησαν μέσα από όλες τις πτυχές του σύμπαντος... που συντρόφεψαν και κάποιες συντροφεύουν ακόμα το ταξίδι μου προς τη δική μου Ιθάκη... το δικό μου πλανήτη...

Δεν είναι ονόματα βαριά, δεν έγιναν γνωστές παρά μόνο μέσα από αυτές τις γραμμές... όχι γιατί δεν είναι σπουδαίες, αλλά γιατί το δικό τους ταξίδι μοιάζει του ταξιδιού των άστρων... αθόρυβο αλλά γεμάτο μουσικές... νυχτερινό αλλά γεμάτο φως... εύοσμο γεμάτο λουλούδια μετάξια και κλωστές... απόμακρο αλλά όλο χάδια αγκαλιές... μια μικρή καλοκαιρινή φέτα καρπούζι με τυρί...

Έτσι απλά κυλήσατε και συνεχίζετε να κυλάτε αγαπημένες μέσα στο σώμα μου...

Στη μητέρα μου Σοφία,
τη γιαγιά μου Ματίνα,
τη θεία μου Ελένη,
τη θεία μου Ούλα,
τη Θέκλα,
τη Χριστίνα,
την Ελένη K. ,
την Όλια Σ. ,
τις τρεις μικρές μου ανιψιές Σοφία Δανάη και Έλενα...
στη μάνα Γη...

αφιερώνω την ψυχή μου γένους θηλυκού...

Στην Ο.

Τα φώτα αυτής της πόλης
θρυμματίζοντες πάγοι, κρεμασμένοι απειλητικά.
Δυο φρύδια έτοιμα να καταπιούν,
όλη την πρόοδο του "γένους"...
Μείναμε μόνοι κάπου στις λεωφόρους του σύμπαντος;
Ερώτημα στον Πλάτωνα... κι η απάντηση σκιές...
Γεμίσαμε το κενό με πλήξη
και το αύριο με αλκοόλ και χάπια στιγμές...
Ψωνισμένοι νέοι... θυσίες στα σκέλια γερασμένων εραστών.
Σε μια δημοκρατία που ξερνάει πτώματα από νέον και βροχή...
Θα φύγεις και εγώ θα μείνω εδώ να παρακολουθώ,
τους φωτισμένους πάγους να κρέμμονται απειλητικά...
Όλοι μαζί βουλιάζουμε ..
Παίξε το μπάσο, χορεύω..
Φεύγω..
Πετάω...
ξανά στην αγκαλιά ενός ηλεκτρικού σύρματος....
που τραγουδάει:

"Is there any hope in the kingdom of hopeless people?
Dark thoughts of a lost child... i will never be one of the shadows songs...
I am sorry... i am looking for one smile of the universe..."

Στους μαθητές δασκάλους μου... (ΟΣΕ και άλλους)

Σήμερα ξεκινούν οι πανελλαδικές εξετάσεις....

Αντί για την ανάλυση-νεκρολογία του εκπαιδευτικού μας συστήματος (την οποία ετοιμάζω για την αυτοποίηση) θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη σε κάποιες μαθήτριες -ες μου, που στάθηκαν πολύτιμοι συνεργάτες, στην από κοινού προσπάθεια για τη δημιουργία μίας μικρής κοινότητας "απείθαρχων" συνειδήσεων... μέσα στη σαπισμένη καρδιά του "ελληνικού" σχολείου...

Τα τελευταία δύο χρόνια διδάσκω (οι καημένοι οι μαθητές μου) σε κάποιο "ελληνικό" σχολείο στην επαρχία.... Μαζί με τους συνεργάτες μου (Ψωνάρα που είμαι ... ε Ο;) αυτοσχεδιάσαμε (η καταραμένη Jazz), στα πλαίσια μίας εκπαίδευσης που αναπαράγει όλες τις κυρίαρχες αξίες της κοινωνίας μας (ανταποδοτικότητα, παραγωγικότητα, βόλεμα, ατομικισμό, γλύψιμο, καταστροφή της δημιουργικότητας των ανθρώπων, κατάργηση του ελεύθερου χρόνου, συσσώρευση σημείων καριέρας, χλευασμού της διαφορετικότητας, φαλοκρατισμό, πατριαρχία, ιεραρχία, τυπολατρεία, ολιγαρχία κλπ κλπ κλπ)...

Μαζί με τους συνεργάτες μαθητές μου, παίξαμε, χαρήκαμε, στεναχωρεθήκαμε, συγκρουστήκαμε, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, βαρεθήκαμε, βγήκαμε βόλτα στον ήλιο, αγγίξαμε ο ένας τον άλλον, διαλύσαμε την τάξη και την ξαναδημιουργήσαμε... Με τίποτα στον κόσμο δε θα άλλαζα όλες τις στιγμές που ζήσαμε μέσα και έξω από τις τάξεις... μέσα και έξω από τα στενά όρια του ιδρύματος μας... μέσα και έξω από το τυπικό πλαίσιο της λειτουργίας του σχολείου...

Μικροί μου συμμαθητές - μεγάλοι μου δάσκαλοι... θέλω να σας ευχαριστήσω για όλες τις στιγμές, τις σκέψεις σας, τις κρίσεις σας, τις αμφισβητήσεις σας, τα λόγια σας, τα συναισθήματα σας... Μα πιο πολύ από όλα σας ευχαριστώ για το μάθημα ζωής που μου δώσατε... αυτό της συνύπαρξης και της συνεργασίας... ΕΣΕΙΣ ξέρετε πόσο δύσκολο και μερικές φορές άβολο ήταν...

Θα πούνε κάποιοι πως γίνεται να εμπιστεύεσαι έφηβους και άβγαλτους ανθρώπους....;

Και όμως "κύριοι" υπουργοί, καθηγητές, γονείς, ... υπάνθρωποι του καναπέ και της βόλεψης... ευτυχώς για τα παιδιά του μέλλοντος... πέρα από τις πολυτελείς βιτρίνες των υπερκαταναλωτικών σας οργίων... μέσα στις αλλοτριωτικές δομές των θεσμών σας, κυκλοφορούν 17 χρονοι άνθρωποι, που τολμούν να ονειρεύονται ταξίδια σε άλλους κόσμους, να αμφισβητούν την πλαστικότητα των σχέσεων σας, να κρίνουν τα ιερά και τα όσια, να απειθαρχούν στις εντολές των διευθυντηρίων σας, να προτείνουν λύσεις, να σχεδιάζουν τις καθημερινές τους αποδράσεις, να γιορτάζουν τη ζωή, να αγαπούν και να ερωτεύονται, να λευτερώνουν τις τάξεις τους, να παθιάζονται με ένα ποίημα ή ένα φαινόμενο, να στραβώνουν με τα διατάγματα σας, να γράφουν, να μελετούν, να τραγουδούν,.... να δημιουργούν ελεύθερους χώρους.... ΝΑ ΖΟΥΝ

Μικροί μου συμμαθητές - Μεγάλοι μου δάσκαλοι... υποτίθεται σήμερα ξεκινάτε μία μεγάλη δοκιμασία... υποτίθεται η δοκιμασία αυτή κρίνει τις ζωές σας... υποτίθεται ότι έξω από την κρεατομηχανή των πανελλαδικών δεν υπάρχει μέλλον... Μεγάλα λόγια... υψηλές προσδοκίες... στον κόσμο των ζωντανών νεκρών της κοινωνίας μας...

Ξέρετε ότι δεν υπάρχει τίποτα που οφείλετε να αποδείξετε στους δήμιους της σκέψης και της ζωής... ξέρετε επίσης ότι σε αυτό το θέατρο του παραλόγου δεν υπάρχουν νικητές παρα μόνο ηττημένοι... Δε χρειάζεται να αποδείξετε τίποτα και σε κανέναν...

Το μόνο που οφείλετε είναι να φυλάξτε καλά το παιδί που έχετε μέσα σας... και σε πείσμα των καιρών να πραγματοποιήσετε τα όνειρα σας ... όποια κι αν είναι αυτά... όσο και αν κοστίζουν...

Σας ευχαριστώ για όλα

Αντί για ευχολόγια και συμπαράσταση κλείνω με τα λόγια ενός δασκάλου μου...

"Ένα σχολείο στο οποίο η ζωή πλήττει, δε διδάσκει παρα μόνο τη βαρβαρότητα"

(Ραούλ Βανεγκέμ, "Το τέλος της εξάρτησης. Προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείο", Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος)

Νυχτερινή άσκηση

Η Μαντόνα του Στάλινγκραντ

Ταξίδεψε μέσα σε πλαστικές αγκαλιές
περπάτησε πλάϊ σε σκουριασμένα λόγια
Φυγάδεψε το όνειρο με τις παιδικές ψυχές - μεθυσμένων ποιητών
Θρήνησε τα ματωμένα μάτια έφηβων μανάδων
Πότισε την ψυχή του με αλκοόλ και θλίψη
Σκόνταψε στα σώματα νεκρών στρατιωτών...
Έψαξε την ουσία στις αυλές των ευγενών.
Κεράστηκε τον πόνο ιδρωμένων εργατών...

Έτσι, αγάπησε τη νύχτα............

Συμπλέγματα

Νιώθω ότι πάσχω από έναν μυστήριο κυνικό ρομαντισμό...
Τι είναι αυτό;
Είναι εκείνος ο αντιφατικός κόσμος συναισθημάτων, που σε κατακλύζουν στο σημείο ανισορροπίας ανάμεσα στη λογική και το πάθος.... Τι να κάνω ρε γουστάρω οι σχέσεις μου να κινούνται πάνω στην κόψη του επικοινωνιακού χάους... στα όρια των συστημάτων σας.... από μικρός προκαλούσα "θόρυβο"...

όχι δεν ήμουν ο άτακτος, ο σπαστικός, ο αντιπαθητικός της ιστορίας... όχι ποτέ... ήμουν ο συμπαθής μαλάκας που ήθελε να βγαίνει βόλτα με τα όνειρα του χέρι- χέρι.... να περπατάει μαζί τους στην άκρη της θάλασσας, να συζητάει μαζί τους, να απλώνει το χέρι και να μην πιάνει βυζί ή κώλο αλλά να αγγίζει την ψυχή, να ακούει την καρδιά, να μιλάει με το σώμα, να γεύεται όλες τις μυρωδιές και τα χρώματα της μάνας μας της φύσης... σε όλες τις διαστάσεις τους... ανεξάρτητα από χρώμα, φύλο, ύψος, περίμετρο στήθους, μπράτσα κλπ κλπ κλπ....

σιγά σιγά οι "ρομαντικές" μου αναζητήσεις.... έτσι τις λέτε εσείς... γίναν σχήματα... σχεδόν μανίες, που όσο πιο πολύ τις κυνηγούσα τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν... όχι γιατί δεν μπορούσα να κατακτήσω αλλά γιατί το παιχνίδι γινόταν μία ανθρωποθυσία στο βωμό ενός ηλίθιου εγωϊσμού....έχανε τη μαγεία της επικοινωνίας και της επαφής... γινόταν ένας στόχος, ένα πρότζεκτ, ένας αριθμός...

Αυτό ήταν το τελευταίο κάστρο της ανθρώπινης κατάστασης που μισούσα... το παιχνίδι του κυνηγού και του θηράματος... αρνήθηκα και αυτή την πλευρά.... δεν είμαι κυνηγός.... αλλά όταν θέλω γίνομαι ένα πολύ δύσκολο θήραμα...
Είναι οι φορές που ο κυνισμός παίρνει κεφάλι απέναντι στο πάθος... τότε λοιπόν αφήνομαι στις άγριες ανθρωποθυσίες σας.... αυτές που συμβαίνουν καθημερινά στα σουπερμάρκετ, στα σχολεία, στις φυλακές, στα στρατόπεδα, στις οικογένειες, στις οργανώσεις σας.... μπαίνω μέσα διασκευαζω τις εφήμερες διασκεδάσεις σας, γίνομαι μέρος του τροχού σας.... και κυλάω παρέα με τους χειρότερους εφιάλτες μου... τι να κάνω.... είναι μία περίεργη σαδομαζοχιστική σχέση... δεν μπορώ χωρίς εσάς και δεν μπορείτε χωρίς εμένα...

Αλλά το πιο παράξενο από όλα είναι ότι ελπίζω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει (ουν) άνθρωποι θηράματα, που αρνούνται την "ανθρώπινη" κατάσταση.... Τι να πεις... Η ελπίδα αυτή ίσως είναι μία λύση (απώθηση στο ασυνείδητο) της σαδομαζοχιστικής μας ανέραστης σχέσης....

Ανήθικο

Θυμάσαι;...
από παιδιά πληγώναμε με το όνομα σου
το πίσω μέρος των τετραδίων μας, ...
Στα πίσω τετράγωνα των μεγαλουπόλεων
γράφαμε στους τοίχους το σύντομα ειπωμένο όνομα σου
... το κρύβαμε καλά μακριά από τη βουή των λεωφόρων....
Στο πίσω μέρος του μυαλού μας,
στα δύσκολα χρόνια των υπεραγορών και του θεάματος
ουρλιάζαμε μόνο το δικό σου όνομα
...φτιαγμένο από θάλασσα, ουρανό και αέρα...

σε κυνηγήσαμε στις παιδικές χαρές...
σε λατρέψαμε στην ποίηση...
σε φλερτάραμε στα πάρκα...

Σε φυλακίσαμε στα πιο όμορφα όνειρα μας...
και σ' αφήσαμε να αγναντεύεις ψηλά από έναν πύργο τα καμμένα μας χωριά...

Θυμάσαι "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ";

There She Goes

Nick Cave - There She Goes, My Beautiful World (you yube)

The wintergreen, the juniper
The cornflower and the chicory
All the words you said to me
Still vibrating in the air
The elm, the ash and the linden tree
The dark and deep, enchanted sea
The trembling moon and the stars unfurled
There she goes, my beautiful world

There she goes, my beautiful world
There she goes again

John Willmot penned his poetry
riddled with the pox
Nabakov wrote on index cards,
at a lectem, in his socks
St. John of the Cross did his best stuff
imprisoned in a box
And JohnnyThunders was half alive
when he wrote Chinese Rocks

Well, me, I'm lying here, with nothing in my ears
Me, I'm lying here, with nothing in my ears
Me, I'm lying here, for what seems years
I'm just lying on my bed with nothing in my head

Send that stuff on down to me
Send that stuff on down to me

There she goes, my beautiful world
There she goes again

Karl Marx squeezed his carbuncles
while writing Das Kapital
And Gaugin, he buggered off, man,
and went all tropical
While Philip Larkin stuck it out
in a library in Hull
And Dylan Thomas died drunk in
St. Vincent's hospital

I will kneel at your feet
I will lie at your door
I will rock you to sleep
I will roll on the floor
And I'll ask for nothing
Nothing in this life
I'll ask for nothing
Give me ever-lasting life

I just want to move the world
I just want to move

There she goes, my beautiful world
There she goes again

So if you got a trumpet, get on your feet,
brother, and blow it
If you've got a field, that don't yield,
well get up and hoe it
I look at you and you look at me and
deep in our hearts know it
That you weren't much of a muse,
but then I weren't much of a poet

I will be your slave
I will peel you grapes
Up on your pedestal
With your ivory and apes
With your book of ideas
With your alchemy
O Come on
Send that stuff on down to me

Send that stuff on down to me
Send it all around the world
Cause here she comes, my beautiful girl

There she goes, my beautiful world

Φράκταλ ειλικρίνειας... Γεμίζοντας το κενό

Βγήκε για περπάτημα στην έρημη πόλη...
Ακολούθησε τα ίδια βήματα, προσπαθώντας να βρει τη σκιά του......
Ήταν ένας άνθρωπος χωρίς σκιά.....
Στο δρόμο άκουγε γέλια και φωνές... Τις ακολούθησε ...
μπήκε μέσα σε ένα κωλόμπαρο... το μοναδικό σημείο της πόλης με "αληθινούς" ανθρώπους.. Τουλάχιστον εδώ σκέφτηκε δεν υποκρίνονται κάτι άλλο από αυτό που πουλάνε και αγοράζουν ...
ή έτσι πίστευε... απελπισμένος έκατσε στο μοναδικό άδειο τραπέζι.... δεν ήθελε παρέα αλλά του σερβίρισαν δύο καλοθρεμένες κοπέλες ανατολικής προέλευσης...

Κάρφωσε το βλέμμα του στη σωλήνα του νέον.... Παράξενο... το φως έμοιαζε με το φράκταλ που είχε ανακαλύψει δύο μέρες νωρίτερα στην προσπάθεια του να προσομοιώσει τον πιο απλό αλγόριθμο διαμόρφωσης συνθηκών επικοινωνίας... Για να γίνω πιο απλός: η μία και μοναδική συνθήκη διαμόρφωσης σχέσεων επικοινωνίας είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη, ή ακόμα πιο απλά η ειλικρίνεια....

Γύρισε ξανά το βλέμμα του προς το φως ... Φράκταλ...

Χαμογέλασε... και συνειδητοποίησε πως η μία από τις δύο κοπέλες του είχε βάλει το χέρι μέσα στο στήθος... σηκώθηκε ... πλήρωσε .... άνοιξε την πόρτα... κοντοστάθηκε και έριξε ένα βλέμμα στο φως του νέον... Φράκταλ Ειλικρίνειας σκέφτηκε.... και βγήκε από το μπαρ...

Είχε αρχίσει να χιονίζει..... Μάρτιος μήνας ..... δεν ήταν παράξενο σε αυτά τα μέρη....... θυμήθηκε το τελευταίο του ταξίδι στο Άμστερνταμ....... την τελευταία περίοδο της ζωής του που βρισκόταν ξανά σε χαοτική κατάσταση... Αναρρωτιόταν αν υπάρχει άλλος άνθρωπος σε κάποιο σημείο της Γης, που έχει καταφέρει να κάνει την τέχνη της Αποδόμησης προσωπικό βίωμα....

Χαμογέλασε ξανά... μέσα στη χιονισμένη νύχτα άρχισε να ακούγεται ένα σκοτεινό μελαγχολικό μπάσο......... Εφηβεία... μουρμούρισε το τραγούδι που άκουγε με τη Θ. πάνω σε εκείνη την παλιά σοφίτα στο κέντρο του Λονδίνου.........
Our hopes and expectations....Black holes and revelations....Hold you in my arms
I just wanted to hold....You in my arms
Far away.....The ship has taken me far away....Far away from the memories
Of the people who care if I live or die....
(Muse - Starlight)

Κατερίνα Γώγου- Μαύρα πουλιά - Magic De Spell

(You Tube Εμένα οι φίλοι μου είναι....)
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δέν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
“Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου...

Οι μαμές της Ιστορίας- Διαβάζει ο Νίκος Νικολαΐδης

Μεταλλικό κίτρινο χρώμα... Ήταν κρύο το χθεσινό φεγγάρι...
Δέθηκε τα άρματα και βγήκε στο κυνήγι...
των ψυχών που ξέφυγαν από το στραπάτσο των ανθρώπων...
των παιδιών που κρύφτηκαν στα κουτιά των πλαστικών χρωμάτων...

Να μην τα ακούσουν.... να μην τα βρουν..... οι δήμιοι της "Δημοκρατίας"

«Ξερίζωσαν τις μήτρες μας και φύτρωσαν μέσα μας το φόβο» είπες και έτρεξες μέσα στην αγκαλιά μου...

Ο Φόβος και η Ασφάλεια φτιασιδωθήκαν σε μαμές μας... Πολλές φορές γεννιέσαι ... μια φορά πεθαίνεις...

...αγριολούλουδο...

Λοιπόν... ξέρω ένα αγριολούλουδο... που η ψυχή του δε χωράει στα βάζα των σαλονιών σας... Το χρώμα του γαλάζιο... κατοικεί πάνω σε ένα βράχο στην άκρη μιας πόλης....
Μακριά από τις πλαστικές σας αυταπάτες...
Δεν ακούει τις Σειρήνες της εποχής... Δε βηματίζει πίσω από σημαίες... Δε σηκώνει λάβαρα... δεν υποκλίνεται στους εφιάλτες....
Ξέρω ένα αγριολούλουδο που ξαπλώνει πάνω σε όνειρα.... τρέχει μες τα σύννεφα... τραγουδάει τον Ήλιο... μεγαλώνει ανάμεσα σας....
Το άγγιξα, το μύρισα, του μίλησα, και έσωσα την ψυχή μου....

Η κατάκτηση μίας κορυφής ή ανοησία ενός πολιτισμένου

Κάποια από τα σαββατοκύριακα της ζωής μου τα αφιερώνω στη Μητέρα Φύση, προσπαθώντας να ακούσω, να μυρίσω, να χαϊδέψω, να δω, να γευτώ όλες τις γωνιές του κορμιού της... είναι κάποια αρχέγονη ενστικτώδης δύναμη που με τραβάει κατά εκεί; ή είναι η ματαιόδοξη προσπάθεια ενός πολιτισμένου να κατακτήσει κάθε σημείο του σώματος της... βιάζοντας την επιλογή της να μας επιτρέψει να τη γνωρίσουμε...;
Το να ανέβεις στην κορυφή ενός βουνού δεν αποτελεί ένα ανθρώπινο κατόρθωμα, μία κατάκτηση, ένα λάφυρο των ανόητων χρησιμοθηρικών κοινωνικών σχέσεων μας...
... η φύση δεν κατακτιέται.... δεν νικιέται... η φύση σαγηνεύει και σαγηνεύεται σε έναν ατελείωτο χορό...

Άκου μικρέ - Ανακοίνωση εν βρασμώ ψυχής

Αν πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να αγγίξει την ψυχή μου μπορεί να το κάνει και έξω από τις μικρότητες και τα κουτσομπολιά... Ανόητα μικρά ανθρωπάκια... που βασανίζετε τα φτωχά μυαλουδάκια σας για να απαντήσετε στο ερώτημα τι συμβαίνει στον "καμμένο"... Όχι για να στηρίξετε ή να γνωρίσετε τις επιλογές του... Αλλά για να καλύψετε την ανασφάλεια σας μπροστά στις επιλογές που δεν κάνατε ακόμα....στα σταυροδρόμια της ζωής σας, εκεί που αντί να διαλέξετε δρόμο περιμένετε σα χάνοι για κάποιο θεό, ηγέτη, αρχηγό, πατέρα....ή στις πιο κυνικές καταστάσεις το λεωφορείο...
Εκεί που κάποια στιγμή χρειάζεται να ξεπλύνετε τη βρώμα της καθημερινότητας σας... αυτή που κερδίζετε μέσα στα εξοντωτικά ωράρια, το κυνήγι της καριέρας, την κατάκτηση μιας μακρινής ηπείρου, ή ακόμα και του διπλανού αιδοίου/ πέους, όλων αυτών που πιστεύετε ότι δικαιωματικά σας ανήκουν... λες και το σύμπαν έφτιαξε μόνο ένα Θεό - τον δικό σας....
τότε λοιπόν... που είστε αναγκασμένοι να μοιραστείτε την μπανιέρα με κάποιον σαν και σας... αλλά φοβάστε να αποκαλύψετε τη γύμνια του κορμιού και της ψυχής σας... μπρος στον Άλλον...
τότε κρύβεστε πίσω από τους "καμμένους", που πέταξαν τα ρούχα και αποφάσισαν να τρέξουν γυμνοί με τα πάθη τους, τα λάθη τους, τα συναισθήματα τους, την κούραση τους, την ασχήμια τους, την "κατωτερότητα" τους..... τότε αναζητάτε εκείνο το ψεγάδι, εκείνο το γεννετήσιο σημάδι στον "καημένο", τον Άλλον, τον Ξένο, τον Αλβανό, τον ερωτευμένο, τον μωρό, ή τον παλιπαίδα... τον τρελό .... για να φορτώστε πάνω τους όλες τις βρώμες του αργοπορημένου θανάτου σας...
Δε λυπάμαι για την ανάγκη της συνύπαρξης μας.... εξάλλου ο καθένας έχει τον "παράδεισο" που του αξίζει...
Λυπάμαι που τη σημειολογία των "χαρταετών" μου την εντάσσεται στην επικείμενη νεκρολογία σας....

Με όλη μου την αγάπη, σας ανακοινώνω το γαλάζιο μου όνειρο ... που έχει όνομα, σώμα και ψυχή.... που πότε πότε το τσατίζετε αλλά επιμένει να συντροφεύει τις καθημερινές βόλτες μου στον κόσμο...
Σε ευχαριστώ..... Άστους..... εμείς ξέρουμε..... ότι SOMETIMES..........

Διαβάζει η γιαγιά μας - ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά

- Γιαγιά τι είναι αγάπη; Ρώτησε η Μέλια... και η γιαγιά μας η καλή άρχισε να αφηγείται

" Κάποτε σε μία πόλη ζούσε ένα παιδί... ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό.... Ο κόσμος το είχε καταλάβει... ήταν ψωνάρα ... αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτό που ακούγαν στα παιδικά παραμύθια... Αλαφροΐσκιωτος...
Δεν είχε βάδισμα ανθρώπινο... δε θύμιζε πλάσμα αυτής της γης... Τα βράδυα περπατούσε και μιλούσε με το φεγγάρι... και το φεγγάρι του σκάρωνε παιχνίδια με πριγκήπισσες και δράκους...

Δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο... κι αυτός δεν το έκρυβε... γιατί να το κρύψει άλλωστε... τι είχε να χάσει; τι είχε να κερδίσει;

Ένα βράδυ σαν το χθεσινό, σε μία μεγάλη βόλτα στα σοκάκια μίας σύγχρονης πόλης, ούτε μικρής ούτε μεγάλης, περπατώντας με μοναδική παρέα το φεγγάρι, σε ένα σκοτεινό στενό, συνάντησε ένα κορίτσι...
Παράξενο σκέφτηκε... τι κάνει μόνο του ένα κορίτσι μέσα στα στενά... το φεγγάρι για ένα περίεργο λόγο κρύφτηκε πίσω από τα ψηλά κτίρια της πόλης....

Ο φίλος μας πλησίασε διστακτικά το κορίτσι... παρατήρησε το στρογγυλό σαν γεμάτο αυγουστιάτικο φεγγάρι πρόσωπο της.... του χαμογέλασε... της χαμογέλασε....

Άπλωσε το χέρι του προς την μακριά φράντζα που έκρυβε τα μάτια της... της τράβηξε την κουρτίνα από το βλέμμα και τότε μία μεγάλη λάμψη πρόβαλε και φώτισε το σκοτεινό σοκάκι...και η νύχτα έγινε μέρα...
Λες και το σύμπαν είχε συγκεντρώσει όλη τη δύναμη του σε αυτό το βλέμμα...
Τότε το στήθος του φίλου μας άρχισε να σφίγγει από την έκσταση... ένα ποτάμι χρωμμάτων, μουσικών, γεύσεων, έστησαν χορό μέσα στο σώμα του....

Το κορίτσι δίστασε που ο φίλος μας φανέρωσε το φωτεινό της βλέμμα... τόσα χρόνια έκρυβε καλά το μυστικό της από τον κόσμο γιατί φοβόταν, πως οι άνθρωποι πολύ εύκολα θα δίκαζαν το βλέμμα της ... θα της φορούσαν μία ταμπέλα... θα κυκλοφορούσε στα σοκάκια του κόσμου ως η Διαφορετική.... η Άλλη.... η Αλλόκοτη....

Για ένα περίεργο λόγο το κορίτσι άπλωσε το χέρι της στο πρόσωπο του.... Παρατήρησε κάτι που κανένας δεν είχε δει ποτέ.... Στο πρόσωπο του καθρεφτιζόταν όλη η αγάπη αλλά και η θλίψη του κόσμου... Το κορίτσι φοβήθηκε ... δεν ήξερε τι... αλλά φοβόταν.... ήταν μπερδεμένη πολύ....
Από τη μία ήθελε να πέσει στην αγκαλιά του αλλά από την άλλη μία περίεργη φωνή μέσα της την εμπόδιζε...
Η νύχτα μεγάλωσε... λες και δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η ιστορία....
Τα δυο παιδιά μείναν έτσι για πολλές ώρες... κοιτούσαν ο ένας τον άλλον... Ο φίλος μας εκστασιασμένος... το κορίτσι μπερδεμένο.....

Το φεγγάρι γεμάτο περιέργεια κρυφοκοίταξε τα δυο παιδιά.... Και φύσηξε ένα δυνατό φως στα πρόσωπα τους.... τα παιδιά ζαλίστηκαν και έπεσαν το ένα μέσα στην αγκαλιά του άλλου....
Και μείναν έτσι για πολλές - πολλές ώρες... αναπνέοντας το ένα την αναπνοή του άλλου...

και όσο περνούσε η ώρα, τόσο οι αναπνοές τους δίναν το ρυθμό στα αστέρια, που θαύμαζαν τις μουσικές αναπνοές του ζευγαριού...."

- Κατάλαβες μικρή μου τι είναι η Αγάπη;.... ρώτησε η γιαγιά
και η Μέλια γεμάτη αφέλεια απάντησε... Ναι γιαγιά μου, κατάλαβα.... είναι το τραγούδι των παιδιών... που είναι αγκαλιά μέσα στη νύχτα...
Η γιαγιά χαμογέλασε.... και ρώτησε.... Ξέρεις τι έγιναν τα παιδιά καλή μου;
-Τι γιαγιά, ρώτησε η Μέλια

.... "ήταν τόσο μεγάλος ο θαυμασμός των αστεριών για τη μουσική των δυο παιδιών, που αποφάσισαν να τα πάρουν ψηλά στους ουρανούς...
Και από τότε τα δυο παιδιά παίζουν τις μουσικές τους για να μεγαλώσουν τα μικρά αστέρια, σαν και σένα..... Μέλια μου...."

Και η γιαγιά άπλωσε τα χέρια της και έσφιξε τη μικρή μας Μέλια στην αγκαλιά της... της έδωσε ένα μεγάλο φιλί.... και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα....

* H Μέλια είναι αληθινό πρόσωπο και για όσους δεν πιστεύουν ας ρωτήσουν τη φίλη μου την ai8erovamon στο Κλωστή Παραμυθιού

Σε Ψάχνω - Δώρα Σιτζάνη

Σε ψάχνω

στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων,

στις νευρωτικές διαδρομές, σε σταθμούς και στοές.

Σε ψάχνω

στα μικρά τα stop, στ΄απαγορεύεται,

στα τρύπια μου χέρια,

στη θάλασσα που δε θα ‘ρθει ξανά

βαρέθηκε ν’ αλλάζει χρώματα για να την αγαπάμε

Σε ψάχνω

στις παλιές φωτογραφίες τις χλωμές

όπου δεν μπορώ να σε βρω, σε ρυθμούς και κραυγές

Σε ψάχνω

στον καθρέφτη που άφησες το πρόσωπο σου

και αυτός ράγισε,

μες στ΄ανθρωπομάρκετ το τρελό,

σκουπίδι και θεός μέσα στον πυρετό

Σε ψάχνω…

First We Take Manhattan - Leonard Cohen

First We Take Manhattan - Leonard Cohen (You Tube)
They sentenced me to twenty years of boredom
For trying to change the system from within
I'm coming now, I'm coming to reward them
First we take Manhattan, then we take Berlin
I'm guided by a signal in the heavens
I'm guided by this birthmark on my skin
I'm guided by the beauty of our weapons
First we take Manhattan, then we take Berlin

I'd really like to live beside you, baby
I love your body and your spirit and your clothes
But you see that line there moving through the station?
I told you, I told you, told you, I was one of those

Ah you loved me as a loser, but now you're worried that I just might win
You know the way to stop me, but you don't have the discipline
How many nights I prayed for this, to let my work begin
First we take Manhattan, then we take Berlin

I don't like your fashion business mister
And I don't like these drugs that keep you thin
I don't like what happened to my sister
First we take Manhattan, then we take Berlin

I'd really like to live beside you, baby ...

And I thank you for those items that you sent me
The monkey and the plywood violin
I practiced every night, now I'm ready
First we take Manhattan, then we take Berlin

I am guided

Ah remember me, I used to live for music
Remember me, I brought your groceries in
Well it's Father's Day and everybody's wounded
First we take Manhattan, then we take Berlin

Blue Sunset - Τραγουδάει ο Leonard Cohen

Έχω δει ένα ηλιοβασίλεμα που το βαθύ του μπλε χρώμα φύσηξε άνοιξη πάνω στη ζωή μου.....

Άνοιξη... κι ένα βιολί παίζει φλεγόμενο τις πρώτες νότες της.... ο χειμώνας φεύγει...
Σκύβεις στο αυτί και μου λες..
"Σ' αγαπώ, αλλά φοβάμαι"

Χορεύουμε μέσα στον άπληστο για θλίψη κόσμο,
σκύβεις στο αυτί μου και μου λες ...
"Σ' αγαπώ, αλλά φοβάμαι"

Γύρω μας παιδιά τραγουδούν την αυγή του τέλους του θλιμμένου κόσμου, κι εσύ σκύβεις στο αυτί και μου λες....
"Σ΄αγαπώ αλλά φοβάμαι"

Το σώμα σου τυλιγμένο μέσα σε ένα σεντόνι,
αγγίζει το φεγγάρι, που λαθραία μπαίνει από το παράθυρο...
Είσαι εκείνο το εφηβικό όνειρο...
Τώρα θυμάμαι... Με πλησιάζεις και μου λες...
"Σ' αγαπώ αλλά δεν φοβάμαι"

Αυτήν την όμορφη νύχτα τα ουρλιαχτά των σκύλων μπλέκονται
με τις πρώτες μουσικές μπάντες των τζιτζικιών....

Μπαίνει η άνοιξη... Σου δίνω το χέρι... "χορεύετε";
Μου δίνεις το χέρι....
Και πίσω οι τζιτζικόμπαντες σιγοτραγουδούν:

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic 'til I'm gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Κι ο φόβος θλιμμένος παρακολουθεί το χορό μας....

Ξέρω ένα ηλιοβασίλεμα... όπου ο ουρανός αποκτά το βαθύ μπλε χρώμα της φωνής σου...
Ξέρω ένα ηλιοβασίλεμα... που το φως αναζητάει το βαθύ μπλε χρώμα της μορφής σου...

Λέξεις - Διαβάζει ο Ian Curtis

Αυτές οι τελευταίες λέξεις ξυραφιές,

άσκοπα βήματα

Τι να σου δώσω να πάρεις στο ταξίδι σου;

Τι να χαρίσω στα δυο μικρά σου μάτια;

Ναι φοβάμαι... όπως τότε... θυμάμαι και φοβάμαι...

Ένας άυπνος πόνος ανεβαίνει σιγά σιγά....

Χαρούμενες λέξεις,

αποφυλακισμένες έννοιες σε έναν κόσμο γεμάτο χρυσάφι

Κι εσύ έφηβη τρελή μου έκρηξη,

φεύγεις για πάντα να γεμίζεις το κενό

Πορεύεσαι αντίστροφα στο χρόνο

Ζωγραφίζοντας το αιώνιο τέλος μας....

Άστεγες λέξεις

ξαπλωμένες στα κρύα πεζοδρόμια της ζωής

Ψάχνετε τοπο-ψυχές, αγάπες θλιμμένες να κουρνιάσετε

Ζητιάνες λέξεις, γυρολόγοι ζευγαριών που αγκάλιασαν τη λήθη

και γίναν σύννεφα...

πάνω από τους λαβύρινθους των πόλεων.

Φτωχές λέξεις, που ψάχνετε δρόμους και σοκάκια

απάνεμα και σκοτεινά, να κλείσετε τα μάτια και να ονειρευτείτε

όλα τα παιδικά χαμόγελα του ήλιου, που ζεσταίνουν τις καρδιές σας...

Άστεγες, ζητιάνες φτωχές μου λέξεις

Α-ταίριαστες, άναρχες, τρελές κι ερωτευμένες λέξεις -

παράθυρα στα ηλιοβασιλέμματα του ουρανού σου...

Ένα διαφορετικό SMS

Αργοπεθαίνει

όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο

και τα διαλυτικά σημεία στο "ι"

αντί ενός συνόλου συγκινήσεων

που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,

που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,

που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα

για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του

να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του

ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Pablo Neruda

Στον φίλο Χ. (Ύψιστο)του διπλανού θαλάμου...

Γεια σου ρε φίλε Χ.... Δεν ξέρω σειρούλα, αλλά νιώθω σαν να κολλήσαμε στην εφηβεία... Ποτέ μου δεν κατάλαβα παλιόφιλε για ποιους λόγους πρέπει διαρκώς να αποδεικνύουμε την ανδρική μας ωριμότητα.... Ξέρεις αυτό το πεοκρατικό πρότυπο, που όλοι (φίλοι - φίλες, συγγενείς κι αδέρφια) έχουν για παντιέρα στη ζωή... Να μεγαλώσεις, να γαμηθείς να βρεις μια δουλειά που δε σ'αρέσει, να βγάλεις πέντε φράγκα, να κάνεις οικογένεια, να σκύψεις καλά τη μέση σε καθηγητές, καραβανάδες, διευθυντές, αφεντικά, και πάντα να ανεμίζεις το λάβαρο τους ... αυτό της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας ... Και αφού αποδείξεις πόσο μεγάλος Άνδρας είσαι (ενήλικος κι όχι κανα νιάναρο της γειτονιάς) να αρχίσεις να κερατώνεις τη γυναίκα σου, να επικοινωνείς με τα παιδιά σου μέσω του λογαριασμού τραπέζης, να λουφάρεις από τη δουλειά, να περιμένεις να γίνεις μικρό ή μεγάλο αφεντικό και τελικά να σε συνταξιοδοτήσει ο Χάρος....
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το όνειρο κάθε απελπισμένου είναι η Σύνταξη....
Γιατί σε έναν κόσμο Συνταξιούχων είναι αρρώστεια να μένεις έφηβος...(;)

Τα παιδιά του Χειμώνα

Τα βράδυα των τηλεοπτικών ηλεκτροσόκ δύο παιδιά συνήθιζαν να πίνουν την οργή τους μέσα σε ένα ποτήρι γεμάτο γιατί....
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο ... τις ώρες που ο κόσμος βουτούσε μέσα στις σαββατιάτικες πολύβουες και πολύφωτες εξόδους... τα δυο παιδιά επέμεναν να αγγίζουν το ένα το άλλο μόνο με λέξεις βλέμματα, βαθιά μες τις ψυχές τους...
Πάνω σε ένα παγκάκι μέσα στο πάρκο της πόλης σχεδίαζαν μικρές καθημερινές ουτοπίες.... Τον Ισμαήλ να κάνει έρωτα με την Άννα, τον Γιωργάκη να' χει ένα πιάτο φαΐ... τον πατέρα του Γιάννη να έχει δουλειά, μία πόλη γεμάτη φωτιές και όνειρα, κι ένα μεγάλο ταξίδι στις εφτά θάλασσες του κόσμου...
Τα εξαγριωμένα πλήθη της Σαββατιάτικης Πλήξης περνούσαν περιφρονητικά μπροστά από τις μοναχικές συναντήσεις των δυο παιδιών.... με κατεύθυνση την πλησιέστερη μηχανή διασκέδασης και σκοπό τη βουτιά της οργή τους μέσα σε ένα ποτήρι γεμάτο απαγορεύεται... και.... πρέπει...

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού - Γιάννης Ρίτσος

Χτές βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ΄το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους. Κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.

Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.

Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι' αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.

Ο δικός μας χαρταετός

Μεσάνυχτα Σαββάτου, πέρασαν τρία ποιήματα από το σπίτι μου... Οι τίτλοι τους: Lady in Malibu nights, Red wine cheeks, Little sunsmile...

Το Little sunsmile δυσκολεύτηκε όπως πάντα να βρει το κατώφλι του σπιτιού μου και έφτασε με μία μικρή καθυστέρηση....

Η επίσκεψη τους δεν ήταν μία εθιμοτυπική ιστορία... πέρασαν για να μου εμπιστευτούν ένα καινούριο υλικό για την κατασκευή των δικών μας χαρταετών...

η μυστική φόρμουλα του νέου υλικού είναι φτιαγμένη σε χαρτί ζωγραφισμένο με λέξεις όνειρα... δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί εμπιστεύτηκαν σε μένα το μυστικό τους όπλο, αλλά τους υπόσχομαι ότι με αυτό θα φτιάξω τους πιο ζυγισμένους χάρτινους αετούς...

Στα τρία αυτά ποιήματα δεν μπορώ παρά να χαρίσω ένα ποίημα του παλιού μου φίλου Yeats

Διαβάζεται δυνατά...

A DRINKING SONG
W.B. Yeats
Wine comes in at the mouth

And love comes in at the eye;

That's all we shall know for truth

Before we grow old and die.

I lift the glass to my mouth,

I look at you, and I sigh.

Γεια σου Μαύρε...

Χθες τον ξαναζύγωσα... ξέρετε τον Μαύρο... Μου φώναξε: ρε μπαγάσα που το πας; η ζωή είναι μικρή... του έριξα ένα μεγάλο παγωμένο χαμόγελο...
Μεγάλη η στιγμή που ο Μαύρος θα γνέψει το χαμό σου, κι εσύ παίρνοντας την στροφή θα του χαμογελάσεις... ξέροντας πως ακόμα κι αν σε κερδίσει, εσύ πρόλαβες και πέταξες πάνω στις επιλογές σου....

Διαβάζει ο Joe Strummer

Βγήκα έξω... ήπια δύο mainstream ποτά... είχα ξεχάσει;.... είχαμε ξεκινήσει αρκετοί.... Αγόρια και κορίτσια γεμάτοι ιδέες κ φτερά στο κεφάλι... δεν μπαίναμε σε μαγαζιά... δεν αγοράζαμε ρούχα... τη βγάζαμε στα πάρκα με μπύρες κ δυνατή ροκ εν ρολ μουσική.... αρχικά φλερτάραμε με το κενό... μεθούσαμε με ταστρα... κι όλα αυτά μέσα στο κέντρο της πόλης.... ΕΜΕΙΣ ήμασταν το κέντρο της πόλης.... που κοιμόταν ήσυχα περιμένοντας να ζήσει μες το επόμενο χτύπημα των ρολογιών... Η πόλη μας ... μια λευκή γκόμενα πάνω στον κάμπο.. και τώρα;
Χαθήκαμε ρεμάλια... Άλλοι παντρεύτηκατε... άλλοι νοικοκυρευτήκατε... άλλοι κάνατε καριέρες κ κάποιοι ψοφήσατε σαν το σκυλί στο αμπέλι... λιώσατε σαν το κεράκι...
Άρε Κυριάκο... για σένα μιλάω ρε μαλάκα... που άφησες τον εαυτό σου να τον πιουν τα λαμόγια... άφησες πάνω στο σώμα σου να κάνει πάρτυ η μιζέρια...Τελικά τι ήσουν για την κοινωνία; δυο μαχαιριές κ ένα καδρόνι στο κεφάλι.. για λίγα γαμημένα γραμμάρια... πόσο ελαφριά ζύγιζε η ζωή σου....πόσο βαρύ τέλος... γιατί ρε φίλε; Τόσο φτήνια;....

Γαμημένε κόσμε... στα δελτία των οχτώ δεν άκουσες ποτέ για τον Κυριάκο....

Άθλιε κόσμε... η προηγούμενη στροφή ήταν η δική μου.... τη γλίτωσα.... η επόμενη είναι η δική σου...

Μικρό μυστικό

Θα σας πω ένα μυστικό.... όλες οι σκέψεις μου είναι κλεμμένες.... Αν μέσα στο μίζερο χειμώνα δείτε έναν μπουκαδόρο μες το σπίτι σας.... Εγώ είμαι... μη φοβηθείτε... μπήκα για να κλέψω.... σαλτάρω... ρίχνω μια στην πόρτα σας κ αργά αργά πλησιάζω δίπλα στο κρεβάτι του ύπνου σας... παρακολουθώ κάθε κίνηση σας... μιμούμαι τις σκιες σας... αντιγράφω τα όνειρα σας....

"Διαβάζει ο Tom Waits"

Παράξενος χειμώνας,
Γεμάτος από σκυλιά πεινασμένα και μόνα.... τα τελευταία χρόνια διασκέδαζα τη μοναξιά.... αγροίκος μιλάμε... ένα αγρίμι μέσα στις βόλτες της ζωής.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για μια βόλτα... Ρόκ στη διαπασών... ευτυχώς το αυτοκίνητο ήταν πολυμορφικό και μπόρεσα να διασχίσω τους αγροτόδρομους μέσα από τους αμπελώνες...
Δύσκολη κι αυτή η νύχτα... φαίνεται μία καθημερινή ήσυχη νύχτα... για καθημερινούς φιλήσυχους πολίτες....
Μα για μένα είναι μία νύχτα διαφορετική... θα θελα να ναι η τελευταία... γεμάτος οργή, πάθος, μίσος για τις συμβάσεις τους μα πιο πολύ ξεκάθαρος ως προς τα συναισθήματα μου... την ήθελα.... την ήθελα περισσότερο από όλα....
Όχι να την κατακτήσω, ούτε φυσικά να τη διευθύνω, όπως θα θελαν οι σκιές των ανθρώπων.... απλά ήθελα να ξέρει... και μετά να τραβηχτώ κάπου ψηλά σε ένα βουνό και να αγναντεύω τη σκόνη του κάμπου....
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι την ίδια στιγμή που μ' αγαπούσαν, με μισούσαν κιόλας... απορία....
People are strange στο ραδιόφωνο.... Πουναι η πρώτη μου η εφηβική αγάπη... αγαπούσε πολύ τους Doors... εγώ πάλι το παιζα ισχυρός, ρεαλιστής ξέρετε αρσενικό.... αλλά να σου που κάθε φορά όταν έμενα μόνος τρελαινόμουν, έβαζα φωτιά στις σάρκες μου με πολύ αλκοόλ στην αρχή, ναρκωτικά αργότερα...
Τι χρονιά φέτος;... τώρα στο μέσο πιθανά της ζωής μου, κατασταλαγμένος για τα θέλω μου, κατάφερα να ισορροπήσω.... λογική, συναίσθημα, πόνο, αγάπη, στόχους, αλληλεγγύη, ... ή έτσι θέλω να πιστεύω...
Χαμογελάω.... δακρύζω... για το παιχνίδι της ζωής... εκεί που λες ότι το χεις, να σου μια απότομη στροφή, επικίνδυνη... που αν καταφέρεις να την πάρεις σε πετάει ίσα μέσα στο όνειρο.... εντάξει ανεβαίνει λίγο η αδρεναλίνη αλλά τι το θες πάλι πίσω στο μίζερο κόσμο τους θα γυρίσεις....
Ξέρεις τι μένει τελικά; Σκέφτεσαι... εκείνο το ροδί – πορτοκαλί δωμάτιο... που όλος ο κόσμος μισεί.... εσύ όμως ... εσύ και ένα χαμόγελο γουστάρετε να το γεμίζετε με λέξεις... εικόνες, λέξεις... συναισθήματα, λέξεις... μαχαίρια, λέξεις... χάδια, λέξεις μουσικές...
Και να σου στο ραδιόφωνο έρχεται το Forest…. Καληνύχτα ... ψάχνω να σε βρω.... αθεράπευτος, un – Cure….
Τελικά υπάρχεις κάπου πίσω από τη σκόνη των ανθρώπων... και εγώ ο τυχερός σε έχω δει.... καληνύχτα... η εικόνα σου έμεινε μες το ροδί δωμάτιο... είναι εκεί δίπλα στις ζωγραφιές.... πάνω απ τα φώτα... ανάμεσα στις φωτογραφίες.... καληνύχτα.....

Καληνύχτα και σευχαριστώ....