Συμπλέγματα

Νιώθω ότι πάσχω από έναν μυστήριο κυνικό ρομαντισμό...
Τι είναι αυτό;
Είναι εκείνος ο αντιφατικός κόσμος συναισθημάτων, που σε κατακλύζουν στο σημείο ανισορροπίας ανάμεσα στη λογική και το πάθος.... Τι να κάνω ρε γουστάρω οι σχέσεις μου να κινούνται πάνω στην κόψη του επικοινωνιακού χάους... στα όρια των συστημάτων σας.... από μικρός προκαλούσα "θόρυβο"...

όχι δεν ήμουν ο άτακτος, ο σπαστικός, ο αντιπαθητικός της ιστορίας... όχι ποτέ... ήμουν ο συμπαθής μαλάκας που ήθελε να βγαίνει βόλτα με τα όνειρα του χέρι- χέρι.... να περπατάει μαζί τους στην άκρη της θάλασσας, να συζητάει μαζί τους, να απλώνει το χέρι και να μην πιάνει βυζί ή κώλο αλλά να αγγίζει την ψυχή, να ακούει την καρδιά, να μιλάει με το σώμα, να γεύεται όλες τις μυρωδιές και τα χρώματα της μάνας μας της φύσης... σε όλες τις διαστάσεις τους... ανεξάρτητα από χρώμα, φύλο, ύψος, περίμετρο στήθους, μπράτσα κλπ κλπ κλπ....

σιγά σιγά οι "ρομαντικές" μου αναζητήσεις.... έτσι τις λέτε εσείς... γίναν σχήματα... σχεδόν μανίες, που όσο πιο πολύ τις κυνηγούσα τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν... όχι γιατί δεν μπορούσα να κατακτήσω αλλά γιατί το παιχνίδι γινόταν μία ανθρωποθυσία στο βωμό ενός ηλίθιου εγωϊσμού....έχανε τη μαγεία της επικοινωνίας και της επαφής... γινόταν ένας στόχος, ένα πρότζεκτ, ένας αριθμός...

Αυτό ήταν το τελευταίο κάστρο της ανθρώπινης κατάστασης που μισούσα... το παιχνίδι του κυνηγού και του θηράματος... αρνήθηκα και αυτή την πλευρά.... δεν είμαι κυνηγός.... αλλά όταν θέλω γίνομαι ένα πολύ δύσκολο θήραμα...
Είναι οι φορές που ο κυνισμός παίρνει κεφάλι απέναντι στο πάθος... τότε λοιπόν αφήνομαι στις άγριες ανθρωποθυσίες σας.... αυτές που συμβαίνουν καθημερινά στα σουπερμάρκετ, στα σχολεία, στις φυλακές, στα στρατόπεδα, στις οικογένειες, στις οργανώσεις σας.... μπαίνω μέσα διασκευαζω τις εφήμερες διασκεδάσεις σας, γίνομαι μέρος του τροχού σας.... και κυλάω παρέα με τους χειρότερους εφιάλτες μου... τι να κάνω.... είναι μία περίεργη σαδομαζοχιστική σχέση... δεν μπορώ χωρίς εσάς και δεν μπορείτε χωρίς εμένα...

Αλλά το πιο παράξενο από όλα είναι ότι ελπίζω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει (ουν) άνθρωποι θηράματα, που αρνούνται την "ανθρώπινη" κατάσταση.... Τι να πεις... Η ελπίδα αυτή ίσως είναι μία λύση (απώθηση στο ασυνείδητο) της σαδομαζοχιστικής μας ανέραστης σχέσης....