Στη μικρή Μελένια
Δεν είμαστε αριθμοί
Είμαστε οι κραυγές της νύχτας,
που αιώνες τώρα ερωτεύονται την αυγή του κόσμου.
Μόνες πουτάνες
με το δίκιο να ξεχειλίζει από τα μπούτια μας
Είμαστε οι αναπνοές μας... χιλιάδες ανθρώπινες αναπνοές,
που κάποια στιγμή θα πνίξουμε στα δάκρυα των μουνιών μας,
τον πόνο των παιδιών που δε γεννήσαμε ποτέ,
και τότε η νύχτα θα κοιμάται αγκαλιά με την αυγή, σε ένα κρεββάτι στρωμμένο με ουτοπίες...
