Διαβάζει η γιαγιά μας - ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά

- Γιαγιά τι είναι αγάπη; Ρώτησε η Μέλια... και η γιαγιά μας η καλή άρχισε να αφηγείται

" Κάποτε σε μία πόλη ζούσε ένα παιδί... ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό.... Ο κόσμος το είχε καταλάβει... ήταν ψωνάρα ... αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτό που ακούγαν στα παιδικά παραμύθια... Αλαφροΐσκιωτος...
Δεν είχε βάδισμα ανθρώπινο... δε θύμιζε πλάσμα αυτής της γης... Τα βράδυα περπατούσε και μιλούσε με το φεγγάρι... και το φεγγάρι του σκάρωνε παιχνίδια με πριγκήπισσες και δράκους...

Δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο... κι αυτός δεν το έκρυβε... γιατί να το κρύψει άλλωστε... τι είχε να χάσει; τι είχε να κερδίσει;

Ένα βράδυ σαν το χθεσινό, σε μία μεγάλη βόλτα στα σοκάκια μίας σύγχρονης πόλης, ούτε μικρής ούτε μεγάλης, περπατώντας με μοναδική παρέα το φεγγάρι, σε ένα σκοτεινό στενό, συνάντησε ένα κορίτσι...
Παράξενο σκέφτηκε... τι κάνει μόνο του ένα κορίτσι μέσα στα στενά... το φεγγάρι για ένα περίεργο λόγο κρύφτηκε πίσω από τα ψηλά κτίρια της πόλης....

Ο φίλος μας πλησίασε διστακτικά το κορίτσι... παρατήρησε το στρογγυλό σαν γεμάτο αυγουστιάτικο φεγγάρι πρόσωπο της.... του χαμογέλασε... της χαμογέλασε....

Άπλωσε το χέρι του προς την μακριά φράντζα που έκρυβε τα μάτια της... της τράβηξε την κουρτίνα από το βλέμμα και τότε μία μεγάλη λάμψη πρόβαλε και φώτισε το σκοτεινό σοκάκι...και η νύχτα έγινε μέρα...
Λες και το σύμπαν είχε συγκεντρώσει όλη τη δύναμη του σε αυτό το βλέμμα...
Τότε το στήθος του φίλου μας άρχισε να σφίγγει από την έκσταση... ένα ποτάμι χρωμμάτων, μουσικών, γεύσεων, έστησαν χορό μέσα στο σώμα του....

Το κορίτσι δίστασε που ο φίλος μας φανέρωσε το φωτεινό της βλέμμα... τόσα χρόνια έκρυβε καλά το μυστικό της από τον κόσμο γιατί φοβόταν, πως οι άνθρωποι πολύ εύκολα θα δίκαζαν το βλέμμα της ... θα της φορούσαν μία ταμπέλα... θα κυκλοφορούσε στα σοκάκια του κόσμου ως η Διαφορετική.... η Άλλη.... η Αλλόκοτη....

Για ένα περίεργο λόγο το κορίτσι άπλωσε το χέρι της στο πρόσωπο του.... Παρατήρησε κάτι που κανένας δεν είχε δει ποτέ.... Στο πρόσωπο του καθρεφτιζόταν όλη η αγάπη αλλά και η θλίψη του κόσμου... Το κορίτσι φοβήθηκε ... δεν ήξερε τι... αλλά φοβόταν.... ήταν μπερδεμένη πολύ....
Από τη μία ήθελε να πέσει στην αγκαλιά του αλλά από την άλλη μία περίεργη φωνή μέσα της την εμπόδιζε...
Η νύχτα μεγάλωσε... λες και δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η ιστορία....
Τα δυο παιδιά μείναν έτσι για πολλές ώρες... κοιτούσαν ο ένας τον άλλον... Ο φίλος μας εκστασιασμένος... το κορίτσι μπερδεμένο.....

Το φεγγάρι γεμάτο περιέργεια κρυφοκοίταξε τα δυο παιδιά.... Και φύσηξε ένα δυνατό φως στα πρόσωπα τους.... τα παιδιά ζαλίστηκαν και έπεσαν το ένα μέσα στην αγκαλιά του άλλου....
Και μείναν έτσι για πολλές - πολλές ώρες... αναπνέοντας το ένα την αναπνοή του άλλου...

και όσο περνούσε η ώρα, τόσο οι αναπνοές τους δίναν το ρυθμό στα αστέρια, που θαύμαζαν τις μουσικές αναπνοές του ζευγαριού...."

- Κατάλαβες μικρή μου τι είναι η Αγάπη;.... ρώτησε η γιαγιά
και η Μέλια γεμάτη αφέλεια απάντησε... Ναι γιαγιά μου, κατάλαβα.... είναι το τραγούδι των παιδιών... που είναι αγκαλιά μέσα στη νύχτα...
Η γιαγιά χαμογέλασε.... και ρώτησε.... Ξέρεις τι έγιναν τα παιδιά καλή μου;
-Τι γιαγιά, ρώτησε η Μέλια

.... "ήταν τόσο μεγάλος ο θαυμασμός των αστεριών για τη μουσική των δυο παιδιών, που αποφάσισαν να τα πάρουν ψηλά στους ουρανούς...
Και από τότε τα δυο παιδιά παίζουν τις μουσικές τους για να μεγαλώσουν τα μικρά αστέρια, σαν και σένα..... Μέλια μου...."

Και η γιαγιά άπλωσε τα χέρια της και έσφιξε τη μικρή μας Μέλια στην αγκαλιά της... της έδωσε ένα μεγάλο φιλί.... και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα....

* H Μέλια είναι αληθινό πρόσωπο και για όσους δεν πιστεύουν ας ρωτήσουν τη φίλη μου την ai8erovamon στο Κλωστή Παραμυθιού