Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Στους μαθητές δασκάλους μου... (ΟΣΕ και άλλους)



Σήμερα ξεκινούν οι πανελλαδικές εξετάσεις....

Αντί για την ανάλυση-νεκρολογία του εκπαιδευτικού μας συστήματος (την οποία ετοιμάζω για την αυτοποίηση) θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη σε κάποιες μαθήτριες -ες μου, που στάθηκαν πολύτιμοι συνεργάτες, στην από κοινού προσπάθεια για τη δημιουργία μίας μικρής κοινότητας "απείθαρχων" συνειδήσεων... μέσα στη σαπισμένη καρδιά του "ελληνικού" σχολείου...

Τα τελευταία δύο χρόνια διδάσκω (οι καημένοι οι μαθητές μου) σε κάποιο "ελληνικό" σχολείο στην επαρχία.... Μαζί με τους συνεργάτες μου (Ψωνάρα που είμαι ... ε Ο;) αυτοσχεδιάσαμε (η καταραμένη Jazz), στα πλαίσια μίας εκπαίδευσης που αναπαράγει όλες τις κυρίαρχες αξίες της κοινωνίας μας (ανταποδοτικότητα, παραγωγικότητα, βόλεμα, ατομικισμό, γλύψιμο, καταστροφή της δημιουργικότητας των ανθρώπων, κατάργηση του ελεύθερου χρόνου, συσσώρευση σημείων καριέρας, χλευασμού της διαφορετικότητας, φαλοκρατισμό, πατριαρχία, ιεραρχία, τυπολατρεία, ολιγαρχία κλπ κλπ κλπ)...

Μαζί με τους συνεργάτες μαθητές μου, παίξαμε, χαρήκαμε, στεναχωρεθήκαμε, συγκρουστήκαμε, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, βαρεθήκαμε, βγήκαμε βόλτα στον ήλιο, αγγίξαμε ο ένας τον άλλον, διαλύσαμε την τάξη και την ξαναδημιουργήσαμε... Με τίποτα στον κόσμο δε θα άλλαζα όλες τις στιγμές που ζήσαμε μέσα και έξω από τις τάξεις... μέσα και έξω από τα στενά όρια του ιδρύματος μας... μέσα και έξω από το τυπικό πλαίσιο της λειτουργίας του σχολείου...

Μικροί μου συμμαθητές - μεγάλοι μου δάσκαλοι... θέλω να σας ευχαριστήσω για όλες τις στιγμές, τις σκέψεις σας, τις κρίσεις σας, τις αμφισβητήσεις σας, τα λόγια σας, τα συναισθήματα σας... Μα πιο πολύ από όλα σας ευχαριστώ για το μάθημα ζωής που μου δώσατε... αυτό της συνύπαρξης και της συνεργασίας... ΕΣΕΙΣ ξέρετε πόσο δύσκολο και μερικές φορές άβολο ήταν...

Θα πούνε κάποιοι πως γίνεται να εμπιστεύεσαι έφηβους και άβγαλτους ανθρώπους....;

Και όμως "κύριοι" υπουργοί, καθηγητές, γονείς, ... υπάνθρωποι του καναπέ και της βόλεψης... ευτυχώς για τα παιδιά του μέλλοντος... πέρα από τις πολυτελείς βιτρίνες των υπερκαταναλωτικών σας οργίων... μέσα στις αλλοτριωτικές δομές των θεσμών σας, κυκλοφορούν 17 χρονοι άνθρωποι, που τολμούν να ονειρεύονται ταξίδια σε άλλους κόσμους, να αμφισβητούν την πλαστικότητα των σχέσεων σας, να κρίνουν τα ιερά και τα όσια, να απειθαρχούν στις εντολές των διευθυντηρίων σας, να προτείνουν λύσεις, να σχεδιάζουν τις καθημερινές τους αποδράσεις, να γιορτάζουν τη ζωή, να αγαπούν και να ερωτεύονται, να λευτερώνουν τις τάξεις τους, να παθιάζονται με ένα ποίημα ή ένα φαινόμενο, να στραβώνουν με τα διατάγματα σας, να γράφουν, να μελετούν, να τραγουδούν,.... να δημιουργούν ελεύθερους χώρους.... ΝΑ ΖΟΥΝ

Μικροί μου συμμαθητές - Μεγάλοι μου δάσκαλοι... υποτίθεται σήμερα ξεκινάτε μία μεγάλη δοκιμασία... υποτίθεται η δοκιμασία αυτή κρίνει τις ζωές σας... υποτίθεται ότι έξω από την κρεατομηχανή των πανελλαδικών δεν υπάρχει μέλλον... Μεγάλα λόγια... υψηλές προσδοκίες... στον κόσμο των ζωντανών νεκρών της κοινωνίας μας...

Ξέρετε ότι δεν υπάρχει τίποτα που οφείλετε να αποδείξετε στους δήμιους της σκέψης και της ζωής... ξέρετε επίσης ότι σε αυτό το θέατρο του παραλόγου δεν υπάρχουν νικητές παρα μόνο ηττημένοι... Δε χρειάζεται να αποδείξετε τίποτα και σε κανέναν...

Το μόνο που οφείλετε είναι να φυλάξτε καλά το παιδί που έχετε μέσα σας... και σε πείσμα των καιρών να πραγματοποιήσετε τα όνειρα σας ... όποια κι αν είναι αυτά... όσο και αν κοστίζουν...

Σας ευχαριστώ για όλα

Αντί για ευχολόγια και συμπαράσταση κλείνω με τα λόγια ενός δασκάλου μου...

"Ένα σχολείο στο οποίο η ζωή πλήττει, δε διδάσκει παρα μόνο τη βαρβαρότητα"

(Ραούλ Βανεγκέμ, "Το τέλος της εξάρτησης. Προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείο", Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος)

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και κάπου εδώ πλησιάζει το τέλος των πανελλαδικών εξετάσεων...να μπορέσουμε καί εμείς οι νέοι να χαθούμε στα χρώματα του καλοκαιριού, στις μυρωδιές... ! να χαθούμε στον χώρο των αισθητικών απολαύσεων, σε όλα εκείνα τα μονοπάτια... αφού καλά καλά στήσανε το μέλλον μας κάτω απο όρους δικούς τους..(το πολιτικό τους παιχνίδι..)..υπάρχουν πολλές οπτικές..ναί!υπάρχουν...

theodor saras είπε...

Passenger,
τώρα αρχίζει η ζωή....το καλοκαίρι είναι στην πόρτα μας... και ένα μεγάλο πάρτυ αρχίζει... όσο για τα πολιτικά τους παιχνίδια... δυστυχώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είμαστε συμμέτοχοι και "εμείς"... αφού όταν δεν τους στηρίζουμε... ανεχόμαστε να αντιπροσωπεύουν τα όνειρα μας... να χαράζουν τα μονοπάτια μας... αλλά ευτυχώς η ζωή είναι επιλογές... και οι επιλογές μυρίζουν ελεύθερα παιδιά που απλά βουτάν το χέρι μέσα στο μέλι, ενάντια σε όλα τα μην και τα πρέπει... ναι το καλοκαίρι είναι στην πόρτα μας... μας απλώνει το χέρι... καιρός να πετάξουμε... με τους χαρταετούς μας... Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Θυμήθηκα την έφηβεία μου, όταν θυμωμένη προσπαθούσα με δημιουργική ορμή να χωρέσω συναισθήματα στα όρια του συστήματος. Όταν έφευγα ποδηλατάδα στη θάλασσα κι άκουγα τους ήχους της φύσης, για να αντέξω το σφυροκόπημα όσων με αγαπάνε. Πανελλαδικές.
Διαβάζοντας τα δικά σου, τι να πω για την πλευρά ενός καθηγητή που σπάει τα όρια καθηγητή-μαθητή;
Ότι πάντα θα συγκινούμαι με αυτούς που σπάνε τα όρια, και θα νιώθω τον εγκλεισμό τους.

theodor saras είπε...

αγαπητή ανώνυμη,
πραγματικά είναι η συνεργασία των μαθητών δασκάλων μου που βοήθησε να σπάσουμε τα όρια ανάμεσα στους ρόλους κυριαρχίας ενός εργοστασιακού θεσμού όπως είναι το σχολείο... αλλά και αναζωογόνησε το ταλαιπωρημένο μυαλό μου... αν θέλεις το πιστεύεις ... οι συμμαθητές μου... μου μάθαν ξανά το παιχνίδι της ζωής... μου είχε λείψει... έμοιαζε με ένα διαρκές κρυφτό μέσα στους λαβύρινθους ενός συστήματος Προκρούστη κάθε διαφορετικής ψυχής...

Ανώνυμος είπε...

Απίστευτο!!!
Βρήκα το blog αυτό σχεδόν τυχαία, ενώ περιπλανιώμουνα στο blog κάποιου "κοινού γνωστού" ...Φυσικά κατάλαβα από την αρχή σε ποιον ανήκει. Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω λίγο τους τίτλους των αναρτήσεων μέχρι που έπεσα πάνω σε αυτό το κείμενο.
Είναι συγκινητικό να βρίσκω κάτι τέτοιο σχεδόν 4 χρόνια μετά μιας και τυχαίνει να είμαι ένα από τα παιδιά που έδωσαν πανελλήνιες το 2008 στο συγκεκριμένο σχολείο ( η μήπως να πω στα 2 αυτά σχολεια;)
Χαίρομαι που βρήκα το κείμενο αυτό τώρα, γιατί ειλικρινά αν το διάβαζα τότε δεν θα το καταλάβαινα με τον ίδιο τρόπο. Αν και το μάθημα σας άρχιζε πάντα σαν ένα διάλειμμα από τις τυποποιημένες κονσέρβες μαθημάτων που μας τάιζε γενικά το σχολείο και τελείωνε πάντα δίνωντας μας αρκετή τροφή για σκέψη,δυστυχώς η εκπαίδευση συνολικά δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στον μαθητή για σκέψη και αμφισβήτηση... κι εγώ λοιπόν (όπως φαντάζομαι και πολλοί από τους συμμαθητές μου) το 2008 δεν θα μπορούσα να καταλάβω ούτε γιατί είναι "αλλοτριωτικές (οι) δομές των θεσμών" ούτε γιατί οι πανελλαδικές είναι "κρεατομηχανή" ούτε και πολλά άλλα...
Το πιο χρήσιμο μάθημα: αμφισβητώντας στην πράξη τον τρόπο διδασκαλείας και διεξαγωγής των μαθημάτων μας μάθατε ένα πολύ απλό και όμως πολύ σημαντικό πράγμα... ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕ!...Φυσικα στα 18 μου δεν το καταλάβαινα και τόσο και πρέπει να ομολογήσω ότι η μέθοδος διδασκαλείας που χρησιμοποιούσατε μου φαινοταν λίγο αλλόκοτη. Αργότερα όμως, συνειδητοποιώντας πόση σαπίλα υπάρχει παντού γύρω μας, αναγκαστικά άρχισα να αμφισβητώ πολλά (σχολείο, θρησκεία, κοινωνικές δομές κλπ).
Η αμφισβητηση πλέον είναι για μένα "οδηγός", όχι με τη μορφή μόνιμης καχυποψίας(αυτό θα ήταν αυτοκαταστροφικό) αλλά ως μια κινητήρια δύναμη που με ωθεί διαρκώς σε αναζήτηση...άλλωστε η αμφισβήτηση δεν είναι που όδηγει πάντα τον άνθρωπο και την κοινωνια σε πρόοδο;;;Τουλάχιστον αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα και ένα από τα πιο χρήσιμα μαθήματα που πήρα.
Γι'αυτό σας Ευχαριστώ!!!

theodor saras είπε...

Εκείνη τη χρονιά, ξεκίνησε μία μεγάλη αλλαγή στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Μέσα στη δίνη αυτής της αλλαγής βρεθήκαμε παρέα. Κι αν ακόμα περιστρεφόμαστε μέσα της, η αμφισβήτηση, η αντίσταση και η αυτονομη δημιουργία νέων ζωνών ελευθερίας, γεμίζει ακόμα τα πνευμόνια μας αέρα, πείσμα και κουράγιο να συνεχίζουμε. Ομολογώ δεν κατάλαβα ποιος/α είσαι. Αλλά με την πρώτη ευκαιρία θαθελα να κάνουμε αυτή τη συζήτηση από κοντά.