Την Τετάρτη έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος της ζωής μου...
Εδώ στα μισά περίπου του ταξιδιού, άραξα μέσα στην χθεσινή νυχτερινή αγκαλιά του σύμπαντος, αναπολώντας όλες τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές....
Γέννηση, θάνατος, πορεία, τέλος, αρχή, στάσεις, τέχνες, γράμματα, σκέψεις, έρωτας, γεύσεις, ήχοι, φύση,
προσπάθησα να βρω έναν τίτλο για τον πρώτο κύκλο της περιπλάνησης μου...
...δημιουργία, απροσδιοριστία, χάος, παράγκα, έναστρη νύχτα, το τραγούδι της χαρμολύπης, χειμερινό ηλιοστάσιο, διόνυσος, μαρμελάδα από αστέρια, παραγάδι για ψάρεμα, ζητιάνος φεγγαριών, φανέρωση, το μπακάλικο των ονείρων, φίλοι....
Ποιος θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του πρώτου μισού της ζωής μου;
Τι θα μπορούσε να περιγράψει το ασταμάτητο παιχνίδι της χαράς, της δημιουργίας, του πόνου, της φιλίας, της θλίψης, του αποχαιρετισμού, της συντροφικότητας, της τρέλας, του τραγουδιού, της φροντίδας, της γέννησης...
Τον είπα λοιπόν ΓΥΝΑΙΚΕΣ...
Κι έτσι αφιέρωσα τη ζωή μου σε αυτές, που καθημερινά τριάντα έξι χρόνια με αγάπησαν μέσα από όλες τις πτυχές του σύμπαντος... που συντρόφεψαν και κάποιες συντροφεύουν ακόμα το ταξίδι μου προς τη δική μου Ιθάκη... το δικό μου πλανήτη...
Δεν είναι ονόματα βαριά, δεν έγιναν γνωστές παρά μόνο μέσα από αυτές τις γραμμές... όχι γιατί δεν είναι σπουδαίες, αλλά γιατί το δικό τους ταξίδι μοιάζει του ταξιδιού των άστρων... αθόρυβο αλλά γεμάτο μουσικές... νυχτερινό αλλά γεμάτο φως... εύοσμο γεμάτο λουλούδια μετάξια και κλωστές... απόμακρο αλλά όλο χάδια αγκαλιές... μια μικρή καλοκαιρινή φέτα καρπούζι με τυρί...
Έτσι απλά κυλήσατε και συνεχίζετε να κυλάτε αγαπημένες μέσα στο σώμα μου...
Στη μητέρα μου Σοφία,
τη γιαγιά μου Ματίνα,
τη θεία μου Ελένη,
τη θεία μου Ούλα,
τη Θέκλα,
τη Χριστίνα,
την Ελένη K. ,
την Όλια Σ. ,
τις τρεις μικρές μου ανιψιές Σοφία Δανάη και Έλενα...
στη μάνα Γη...
αφιερώνω την ψυχή μου γένους θηλυκού...
2 σχόλια:
Τα ξένα λόγια, δεν είναι δικά μας. Είναι ξένα λόγια, από πυροβολημένους κόσμους αναρχικούς κοκκινόμαυρους, με φορτίσεις και αγάπες άλλες. Είπαμε παλιά να μπούμε σε ξένα λόγια - πολύ βαριά, πολύ βαθειά, πολύ αιματηρά, πολύ ευτυχισμένα - και τότε φάγαμε τα μούτρα μας. Βέβαια αναρωτιόμασταν πάντα μήπως ήταν μια μικρή τυχαία πεταλούδα που δε μας άφησε να εισχωρήσουμε και μας ανάγκασε να κάνουμε τα όνειρα εφιάλτες, και μετά που γίναμε πιο ψύχραιμοι σκεφτήκαμε ότι αυτά είναι τα σωστά υλικά για το μύθο και πού και πού τα σκεφτόμασταν σα μακρινές θανατερές αχτίδες. Αλλά αν επιστρέψουμε τώρα που τόσο νερό πέρασε από το αυλάκι των συλλογισμών και του σώματος, θα διαπιστώσουμε……….
Μονάχα πόσο μικροί είμαστε και πόσο χρεωμένοι μπροστά στο λίγο του καιρού. Γιαυτό θα αρκεστούμε σε μια μακρινή ευχή μιλώντας για ζωή, ζωή ζωή.
Μικρή (τυχαία;) πεταλούδα κι όμως ικανή να προκαλεί απρόβλεπτες διαταραχές.. θορύβους..
Το παιχνίδι της Ζωής,χωρίς ευχές, όρια (στις επιθυμίες;),ποσοτικούς τελεστές (λίγος, πολύς χρόνος;..), αναδύεται μέσα από ατελείωτους διαφορετικούς συνδυασμούς..θαυμαστή πολυπλοκότητα κινήσεων..μορφών..
Επιλογών.
Δημοσίευση σχολίου