Παράξενος χειμώνας,
Γεμάτος από σκυλιά πεινασμένα και μόνα.... τα τελευταία χρόνια διασκέδαζα τη μοναξιά.... αγροίκος μιλάμε... ένα αγρίμι μέσα στις βόλτες της ζωής.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για μια βόλτα... Ρόκ στη διαπασών... ευτυχώς το αυτοκίνητο ήταν πολυμορφικό και μπόρεσα να διασχίσω τους αγροτόδρομους μέσα από τους αμπελώνες...
Δύσκολη κι αυτή η νύχτα... φαίνεται μία καθημερινή ήσυχη νύχτα... για καθημερινούς φιλήσυχους πολίτες....
Μα για μένα είναι μία νύχτα διαφορετική... θα θελα να ναι η τελευταία... γεμάτος οργή, πάθος, μίσος για τις συμβάσεις τους μα πιο πολύ ξεκάθαρος ως προς τα συναισθήματα μου... την ήθελα.... την ήθελα περισσότερο από όλα....
Όχι να την κατακτήσω, ούτε φυσικά να τη διευθύνω, όπως θα θελαν οι σκιές των ανθρώπων.... απλά ήθελα να ξέρει... και μετά να τραβηχτώ κάπου ψηλά σε ένα βουνό και να αγναντεύω τη σκόνη του κάμπου....
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι την ίδια στιγμή που μ' αγαπούσαν, με μισούσαν κιόλας... απορία....
People are strange στο ραδιόφωνο.... Πουναι η πρώτη μου η εφηβική αγάπη... αγαπούσε πολύ τους Doors... εγώ πάλι το παιζα ισχυρός, ρεαλιστής ξέρετε αρσενικό.... αλλά να σου που κάθε φορά όταν έμενα μόνος τρελαινόμουν, έβαζα φωτιά στις σάρκες μου με πολύ αλκοόλ στην αρχή, ναρκωτικά αργότερα...
Τι χρονιά φέτος;... τώρα στο μέσο πιθανά της ζωής μου, κατασταλαγμένος για τα θέλω μου, κατάφερα να ισορροπήσω.... λογική, συναίσθημα, πόνο, αγάπη, στόχους, αλληλεγγύη, ... ή έτσι θέλω να πιστεύω...
Χαμογελάω.... δακρύζω... για το παιχνίδι της ζωής... εκεί που λες ότι το χεις, να σου μια απότομη στροφή, επικίνδυνη... που αν καταφέρεις να την πάρεις σε πετάει ίσα μέσα στο όνειρο.... εντάξει ανεβαίνει λίγο η αδρεναλίνη αλλά τι το θες πάλι πίσω στο μίζερο κόσμο τους θα γυρίσεις....
Ξέρεις τι μένει τελικά; Σκέφτεσαι... εκείνο το ροδί – πορτοκαλί δωμάτιο... που όλος ο κόσμος μισεί.... εσύ όμως ... εσύ και ένα χαμόγελο γουστάρετε να το γεμίζετε με λέξεις... εικόνες, λέξεις... συναισθήματα, λέξεις... μαχαίρια, λέξεις... χάδια, λέξεις μουσικές...
Και να σου στο ραδιόφωνο έρχεται το Forest…. Καληνύχτα ... ψάχνω να σε βρω.... αθεράπευτος, un – Cure….
Τελικά υπάρχεις κάπου πίσω από τη σκόνη των ανθρώπων... και εγώ ο τυχερός σε έχω δει.... καληνύχτα... η εικόνα σου έμεινε μες το ροδί δωμάτιο... είναι εκεί δίπλα στις ζωγραφιές.... πάνω απ τα φώτα... ανάμεσα στις φωτογραφίες.... καληνύχτα.....
Καληνύχτα και σευχαριστώ....
Γεμάτος από σκυλιά πεινασμένα και μόνα.... τα τελευταία χρόνια διασκέδαζα τη μοναξιά.... αγροίκος μιλάμε... ένα αγρίμι μέσα στις βόλτες της ζωής.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για μια βόλτα... Ρόκ στη διαπασών... ευτυχώς το αυτοκίνητο ήταν πολυμορφικό και μπόρεσα να διασχίσω τους αγροτόδρομους μέσα από τους αμπελώνες...
Δύσκολη κι αυτή η νύχτα... φαίνεται μία καθημερινή ήσυχη νύχτα... για καθημερινούς φιλήσυχους πολίτες....
Μα για μένα είναι μία νύχτα διαφορετική... θα θελα να ναι η τελευταία... γεμάτος οργή, πάθος, μίσος για τις συμβάσεις τους μα πιο πολύ ξεκάθαρος ως προς τα συναισθήματα μου... την ήθελα.... την ήθελα περισσότερο από όλα....
Όχι να την κατακτήσω, ούτε φυσικά να τη διευθύνω, όπως θα θελαν οι σκιές των ανθρώπων.... απλά ήθελα να ξέρει... και μετά να τραβηχτώ κάπου ψηλά σε ένα βουνό και να αγναντεύω τη σκόνη του κάμπου....
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι την ίδια στιγμή που μ' αγαπούσαν, με μισούσαν κιόλας... απορία....
People are strange στο ραδιόφωνο.... Πουναι η πρώτη μου η εφηβική αγάπη... αγαπούσε πολύ τους Doors... εγώ πάλι το παιζα ισχυρός, ρεαλιστής ξέρετε αρσενικό.... αλλά να σου που κάθε φορά όταν έμενα μόνος τρελαινόμουν, έβαζα φωτιά στις σάρκες μου με πολύ αλκοόλ στην αρχή, ναρκωτικά αργότερα...
Τι χρονιά φέτος;... τώρα στο μέσο πιθανά της ζωής μου, κατασταλαγμένος για τα θέλω μου, κατάφερα να ισορροπήσω.... λογική, συναίσθημα, πόνο, αγάπη, στόχους, αλληλεγγύη, ... ή έτσι θέλω να πιστεύω...
Χαμογελάω.... δακρύζω... για το παιχνίδι της ζωής... εκεί που λες ότι το χεις, να σου μια απότομη στροφή, επικίνδυνη... που αν καταφέρεις να την πάρεις σε πετάει ίσα μέσα στο όνειρο.... εντάξει ανεβαίνει λίγο η αδρεναλίνη αλλά τι το θες πάλι πίσω στο μίζερο κόσμο τους θα γυρίσεις....
Ξέρεις τι μένει τελικά; Σκέφτεσαι... εκείνο το ροδί – πορτοκαλί δωμάτιο... που όλος ο κόσμος μισεί.... εσύ όμως ... εσύ και ένα χαμόγελο γουστάρετε να το γεμίζετε με λέξεις... εικόνες, λέξεις... συναισθήματα, λέξεις... μαχαίρια, λέξεις... χάδια, λέξεις μουσικές...
Και να σου στο ραδιόφωνο έρχεται το Forest…. Καληνύχτα ... ψάχνω να σε βρω.... αθεράπευτος, un – Cure….
Τελικά υπάρχεις κάπου πίσω από τη σκόνη των ανθρώπων... και εγώ ο τυχερός σε έχω δει.... καληνύχτα... η εικόνα σου έμεινε μες το ροδί δωμάτιο... είναι εκεί δίπλα στις ζωγραφιές.... πάνω απ τα φώτα... ανάμεσα στις φωτογραφίες.... καληνύχτα.....
Καληνύχτα και σευχαριστώ....
1 σχόλιο:
Υπάρχει, ναι. Η μαγεία υπάρχει.
Καληνύχτα Σ.Χ.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι για σένα.
Δημοσίευση σχολίου