Χαρτοπόλεμος

Αστραπή
Ήλιος
Ανεμώνα
Γαλαξίες
Νερό
Ζωή
Γέννηση
Μέλι
Ανεμώνα
Αρσινόη
Για πάντα
Ζωή
Αγάπη
Θέληση
Άνεμος
Χάρτινος αετός

Μαριονέτες στα χέρια του φόβου,
άνθρωποι ξεχασμένοι από τα άστρα.
Σε έναν κόσμο απλήρωτων λογαριασμών,
πνίγουν την κραυγή τους.
Ξελεπιάζοντας τις χορδές τους,
στα τραπέζια της μεγάλης σφαγής.

Ένα βράδυ, ένα μαχαίρι, ένα βλέμμα
μια πορεία,
υγρασία...

Κόκκινο φεγγάρι,
μαύρος ο ήλιος.
Ζευγαρώνουν μέσα στα πεδία των μαχών,
κάτω στην κοιλάδα με τους ανεμόμυλους...

Πόση αγάπη μπορείς να αντέξεις ρε φίλε;

Χαοτικός

Πολυπλοκότητα, ανάδυση, χάος, κόψη, όριο, σύνορο, αταξία, αναρχία.

Σε ψάχνω ακόμα, στα μικρά βήματα του ονείρου, στις καθημερινές στιγμές, τις λεπτομέρειες: ενός νόστιμου φαγητού, ενός αγγίγματος, μίας λέξης.
Θέλω να σε ζω δίπλα μου, μέσα μου, να κυλάς μέσα στις φλέβες μου, να ανατριχιάζεις σε κάθε μικρό φιλί του ανέμου, να αναπνέεις με κάθε τρέμουλο του κεριού, να μυρίζεις το απειροελάχιστο...

πάλι κάθομαι και γράφω... είναι το ταξίδι μου... Ίσως ποτέ κανείς να μην το καταλάβει, έτσι όπως είναι, όπως αναδύεται και [Γ]ίνεται φράκταλ, σε σκέψεις, κραυγές, ανάσες, μυρωδιές, αγγίγματα, φωνές, χαμόγελα, δάκρυα, ατελείωτη αναζήτηση, ατέρμονους σκοπούς, ανάμνηση και λήθη... Ποιος θα μπορέσει τνα ξεδιπλώσει το χάος μου; να μπει σε κάθε πτυχή του;

Ποιος δεν φοβάται την ανησυχία μου, τις παιδικές μου απορίες, για δομή και αποδόμηση, για δημιουργία και απογείωση... μέσα στην ύλη, πάνω στα άστρα, μέσα στις λέξεις, ανάμεσα και πέρα από τις λέξεις... Εκεί που το φως συμπλέκεται με τον παρατηρητή μετουσιώνοντας το, αγκαλιά με το [παρ]άλογο ενός βιβλίου...

Ποιος είναι εκείνος που θα αγαπήσει τις σκοτεινές γωνιές του εαυτού μου, που θα ρίξει φως στην αδυναμία μου, μετατρέποντας το σκοτάδι σε μια λευκή τρύπα στην καρδιά του σύμπαντος....

Ποιο είναι εκείνο το παιδί, που θα ζήσει μες τις παιδικές χαρές του ονείρου μου μαζί μου, χτίζοντας πάνω στις κόψεις των αμμόλοφων μας, καλύβια να μεγαλώσουν οι λέξεις να γίνουν ποιήματα, παρατήρηση, χάρτες για το υπεραιώνιο, το υπερχρονικό ταξίδι στην αρχή του σύμπαντος.... πέρα από αυτό, πέρα από τα όρια, μέσα στην αγάπη μας;

Αυτός είμαι: μικρός, παθιασμένος με το λεπτομερές, καβάλα στην τρέλα του ελάχιστου, του απειροστού θαύματος που [γ]ίνεται ζωή...

Αυτός είμαι και δεν είμαι κανένας... χωρίς σχήμα, χωρίς τελεία, χωρίς ταυτότητα, χωρίς είναι... ένα απέραντο κύμα, μια ροή, ένα γίγνεσθαι... ένας χαοτικός πάνω στην κόψη της τάξης.....άνοιξη,καλοκαίρι,χειμώνα, φθινόπωρο.. ένα ταξίδι μέσα και πέρα... από [...]

ΕΞΟΔΟΣ

Θέλω να βγω έξω
να κάνω ένα τσιγάρο
και μετά να γύρω μες
την αγκαλιά του δρόμου να κοιμηθώ.

Να σβήσω μες την αυγή
με τις νυχτερινές λάμπες της πόλης.

Στήνοντας ένα χορό πάνω στα ματωμένα μνήματα
των ερωτευμένων κοριτσιών,
που πνίγουν τον σαπισμένο κόσμο μας
ανάμεσα στα δακρυσμένα πόδια τους.

Μεσαίωνας, και ο χρόνος απειρίζει τα λαίμαργα
βλέμματα των υβριδικών σπόρων του θανάτου.

Το μηδέν δεν υπάρχει, παρά μόνο για να θυμίζει
το παγωμένο χαράκωμα στο πρόσωπο σου.
Εκεί που δίνονται οι τελευταίες μάχες των μολυβένιων
στρατιωτών σου.

Μύριος Άνεμος

Κάποτε θα φυσήξει πάνω σου ο καθαρός πρωϊνός αέρας μιας άνοιξης,
να του ανοίξεις,
ίσως είμαι εγώ...
που θα σκύβω να χτενίσω τα μικρά χαμόγελα των ματιών σου -

ίσως τότε τα παιδιά να βρουν μια παιδική χαρά να παίζουν στην ποδιά σου.

Ως τότε
να θυμάσαι

τις νεκρές πολιτείες των ανθρώπων,
που πολεμώντας σου έλεγα αλλάζουν.

Τα βλεφαρίσματα του ήλιου που τρεμόπαιζαν
σε κάθε σύντομη συνάντηση με το φως των περιπάτων σου,

το νυχτερινό τραγούδι της σελήνης,
στους νεογέννητους λύκους
πίσω από το θόρυβο της μάχης.

Ως τότε μην καρτεράς μες την σιωπή τους,

να ονειρεύεσαι
τα μικρά σγουρά σου δάκτυλα

ανάμεσα στα μαλλιά μου....

Νυχτερινό

Άγριο τριαντάφυλλο,
μελανή μου λάμψη σε έναν κόσμο στα όρια του ήλιου.

Αυτόματος ουρανός
χωρίς σύννεφα
γεμάτος υπογραφές – τελείες σε όνειρα.

Σε είδα κάτω από τα αστέρια
πλάϊ σε μια μαυροκόκκινη θάλασσα

χαμογελούσες φλερτάροντας
τα φεγγάρια της νιότης μας,
απειρίζοντας έτσι το μαύρο,
στον πίνακα των δρόμων μας.

Με λίγο κάρβουνο από τις καμένες του χειμώνα
πολιτείες μας
ζωγραφίζω στο λευκό των ματιών μου
το βλέμμα της θλίψης σου.

Λυσσασμένοι οι καιροί
περνούν τις χειροπέδες τους
στα ματωμένα από το σκάψιμο
νύχια των ψυχών μας.

Θέλω να δραπετεύσω...
φώναξες
και ο αέρας
ανατρίχιασε μαζί μου...

Κύκλοι σε τσιγαρόχαρτα

"χιλιάδες μικρά άνθη σκαρφάλωναν πάνω στα μαλλιά της νύχτας, σκορπίζοντας φως στα κουρασμένα βήματα του Οδοιπόρου. Κάπως έτσι γεννιόταν μικρά καθημερινά ποιήματα, από αυτά που οι γιαγιάδες βύζαιναν τα πρωτοπούλια τους... κάπως έτσι γεννιόταν τα έφηβα όνειρα μας, νυχτολούλουδα βαμμένα στα χρώματα των εξεγέρσεων μας..."

Γράφω κύκλους σε μικρά τσιγαρόχαρτα.
Γεμίζω με λέξεις τους καπνούς των εργοστασίων.
Τι θέλει τόση αγάπη πάνω από τα σύννεφα;
τι ζητάει ο δεσμοφύλακας από τα πληγωμένα μου χέρια;...

δακρύζω... από παιδί τραγουδούσα στη φωνή σου.
Της είχα δώσει μάτια και σκιά
την είχα βαφτίσει στο φως του φεγγαριού
μέσα στο σκοτάδι.
Την είχα λούσει με τα αρώματα των εξοχικών μου περιπάτων.

Ταξίδεψα, πείνασα, πόνεσα, δίψασα, απόρησα,
αναζήτησα και γνώρισα...
πάντα προς εσένα... σ' ανακάλυψα...
πάνω σε ένα φθινοπωρινό ουρανό,
μικρή χρυσαφένια μαργαρίτα.

Έτσι ξαναγεννήθηκα φτωχός
να μετράω τα χιλιόμετρα της αναμονής μέσα στο δρόμο

ποτέ μου δε λύγισα στην απουσία σου.

Τώρα αιώνες μετά τη γέννηση μου

δακρύζω... ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Μονόλογος πάνω σε μία βάρκα
χωρίς σημαία
με ένα σακίδιο νεκρούς συντρόφους,
στην αγκαλιά ενός κόκκινου ωκεανού.

Ωσμές τηγανισμένου κρέατος,
σαπούνι κάθαρσης λαιμητόμων
σημείο στίξης στις ζωές μας.

Μια ξεκούρδιστη πιανίστρια ξύνει
τις πληγωμένες της χορδές...

Δαγκώνω τη γλώσσα μου
καταπίνω το μίσος
ανοίγω το παράθυρο
πετάω τον πόνο.

Τρόμε αυτοκράτορα των ανθρώπινων χρόνων

ΕΙΜΑΙ ακόμα ζωντανός
ΡΕ

πάνω σε μία βάρκα
γυμνός μπροστά στην επιστροφή των παιδικών μας χρόνων...

Κάποτε έγραψες
η ευτυχία θα ναι η εκδίκηση μας.

Σ' αγαπώ... άσε με να πάρω το θυμό σου...

Άγγιξε με
θέλω να μυρίσω την άνοιξη...