Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ε.



Δύο δακτύλιοι
σε ένα τραπέζι ανάμεσα σε σκιές που μοιάζουν με ανθρώπινες.

Ένα παιδί να τραγουδά σε ένα ηλεκτρονικό σύννεφο,
και μια προσμονή να αγγίξω
τις οργισμένες του κιθάρες.

Φωνές λυωμένων από ποδοβολητά διαδηλώσεων
σε ένα γαλαξία δακρυσμένων αντίων.

Απλώνω τις γραμμές μου να στηρίξω τις δικές σου.
Θέλω να σ αγγίξω, να τσιρίξω δυνατά
καίγοντας τα μικρόφωνα των δελτίων του θανάτου μας.

Ένα τσούρμο πιστόλια σημαδεύουν τους ήλιους μες
το δακτύλιο σώμα σου.

Κυλάω ανάμεσα στις σκιές
σκοντάφτω πάνω στα πιάτα τους
τα πλαστικά τους πηρούνια καρφώνονται στα στήθη μου.

Τρέχω να προφτάσω τους ίσκιους,
οι κύριοι τους
νωχελικά οπλίζουν και στρέφουν
στο πρόσωπο σου την κίτρινη απληστία τους

γλυστράω στα κεριά του φθυσικού πολιτισμού τους.
Ξερνάνε με μίσος πάνω σου όλο τον πόνο.

Τρέχω, απλώνω... απλώνω τα χέρια, φωνάζω, απλώνω τα μάτια
θέλω να πετάξω, να σε φτάσω...θέλω να προλάβω

πώς ένα παιδί μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο;
πώς ένα παιδί μπορεί να νικήσει το θάνατο;

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Ανεμώνια Αράχνη



Μαδάω ανεμώνες
σε έναν απέραντο λευκό τοίχο,
ζωγραφίζοντας πέρα από το θάνατο
χαμόγελα παιδικών τετραδίων.

Παίζω κρυφτό με τις λέξεις
σε ένα δρόμο σπαρμένο με φωτιές
αναζητώντας στο άπειρο δυο ουρανών
το χαοτικό μου βήμα προς
τον αστερισμό μιας μικρής μαύρης αράχνης.

Μου γνέφει γνέθοντας τον ιστό
ενός νέου κόσμου, μοσχολούλουδων
και κεραυνών.

Απλώνω τα πόδια μου πάνω στα δικά σου,
αναζητώντας μες τα όνειρα τη σιωπή πίσω
από το θόρυβο του πλήθους.
Παράξενος κόσμος, παράξενα συνθήματα
μα πιο παράξενο από όλα
η σφαίρα που 'χει το όνομα μου.

Ένα φεγγάρι χαμογελάει απόψε
αφήνοντας τη δακρυσμένη του δροσιά
μέσα στην αγκαλιά μας.

Θα ζήσεις κάνοντας τέχνη
από τον πόνο του ψωμιού μας.

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Νεκρόνειρο

 
Καβάλα σε μία νιφάδα χιονιού.
μέσα στη νύχτα του κόσμου
στην έρημο του κενού...

Οι φωτιές μας δεν ζεσταίνουν πια,
τον πλαστικό χειμώνα των νεκρουπόλεων τους.


Άστεγοι οι πόνοι,
ζητιανεύουν λίγο φως,
μέσα στα μάτια γερασμένων έφηβων.


Το σώμα μου αρνείται να αποδεχθεί το ά-τοπο των χώρων τους.
Οι λέξεις μου παγωμένες,
γυμνές συλλέγουν αναπνοές
των φυλακισμένων στα δίκτυα χρόνων τους.

Στις παγωτο-μηχανές των σουπερμάρκετ
στραγγαλίζουν τα νεογέννητα όνειρα μας.

Ως πότε θα μαζεύω τα κουφάρια τους;

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Οδοφράγματα


Μηδενίζουμε βήματα
κυκλώνοντας γράμματα της αλφαβήτας
σε σισύφειους κύκλους.

Κανένα κενό μεγαλύτερο του ζώντος.
Αποστάτες στα βενζινάδικα της τρέλας,
ανασαίνουμε στις φωτιές των εγκεφαλικών μας κρίσεων.

Μουδιάζεις εμπρός στο φως της άνοιξης,
που αναμετρά το μπόϊ του
με το φόβο των λεωφόρων.

Ταξιθέτες των ονείρων μας
σε μαύρα κελιά

δεν θα γίνουμε οι πόρνες
στο νέο γενναίο κόσμο σας,

κι από εδώ και στο εξής
θα γευόμαστε τον έρωτα
στα οδοφράγματα
των μουνιών μας.

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Ελευθερία

Τρενάκια του λούνα παρκ οι ζωές μας,
που ανεβοκατεβαίνοντας
ουρλιάζουν
σαν μικρά παιδιά,
άλλοτε στον ίλιγγο,
κι άλλοτε στη χαρά
της στιγμιαίας φυγής από τη βαρύτητα.

Άνθρωποι είμαστε.
Μικρά ναυάγια,
που μέσα τους στήνουν χορό
εκατομμύρια μικρά πολύχρωμα ψάρια.
Ζωή δεν είναι κι αυτή;

Χαμογελώντας τώρα πια
μπροστά στη φρίκη σας
φοράμε τα καλά μας κυριακάτικα ρούχα.

Χτενίζουμε με ξεχωριστή υπομονή τις πληγωμένες μας ράγες,
κι αγκαλιάζοντας τη νύχτα
δίπλα στις φωτιές μας.

Ουρλιάζουμε στους Δήμιους μας

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Μέλλοντες χρόνοι


Θα έρθουν καιροί,
που θα δροσίζουμε τα σώματα μας
μες τα δύστροπα φαράγγια της
καθημερινής μας εξέγερσης και αλητείας.

Τότε οι λέξεις θα χτίζουν μικρές φωλιές α-νόητες
κελαηδώντας στα μούτρα των βασανιστών μας,
τραγούδια της αγάπης.

Οι σφαίρες των δημοκρατικών τους παρελθόντων
σα μικρές πυγολαμπίδες θα λούζονται
στους κρυστάλλινους καταρράκτες των βλεμάτων των αγέννητων παιδιών μας.

Και οι φωτογραφίες των νεκρών μας από τις φωτιές στους δρόμους μας,
προσανάμματα στις ανέμελες παρέες δίπλα στη θάλασσα
στα πόδια των θηλυκών μας βράχων.

Χαμόγελα, δάκρυα, ανάσες, θα καρφιτσώνουν δίπλα στα άστρα
τις μικρές ιστορίες της επαναστατημένης νιότης μας,

στολίζοντας τα πλεγμένα μαλλιά της πρωτοκόρης μας,
που σκαρφαλώνοντας στην κούνια της για πρώτη φορά
θα απλώσει τα χέρια της
απ' την αγκαλιά της συντροφιάς Μας
στην αέναη βόλτα της στις γειτονιές του Σύμπαντος.

Παροντικοί μας πόνοι
γλυκό προμήνυμα της γέννησης...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Απαλλοτρίωση

... μια σφουγγαρίστρα της επανάστασης

να μαζέψω τα δάκρυα κάθε παιδικής χαράς,
να πλάσω αγάλματα κρύσταλλα
για τις ουτοπίες

της αγέννητης κόρης μου.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Κόντρα-μπάσο

Αριθμοί γδάρτες των δρόμων μας,
παραστρατημένα όνειρα στην αγκαλιά του χρόνου.
Βήματα στο κενό πάνω σε θρυματισμένους καθρέφτες.

Το πρόσωπο της νύχτας χαμογελάει στη θλίψη μου
καπνισμένοι στίχοι, τραγουδιστά σκαμπώ
αγκαλιάζουν τα μεγάλα οπίσθια
μικρών κυριών, με πρησμένα από το μίσος χείλη.

Παγιδευτήκαμε σε λέξεις πληγμένες στο βόθρο της λογικής σας.
Ένα γιατί βουτηγμένο στις ρεματιές του θανάτου μας.

Υπάρχω ανάμεσα στις αναφορές των δύστροπων δικτυοκρατών.
Υπάρχω στο δρόμο απειρίζοντας τα εγκεφαλικά μου...

Υπάρχω στο μυαλό μιας οχιάς που δαγκώνει ανυπεράσπιστη το δήμιο της...

Δεν υπάρχω... είμαι μόνος σ' ένα δρόμο λίγο πριν το γεννέθλιο
δάκρυ μιας βιασμένης παναγιάς...

Από ένα θεό, για ένα θεό, για τη "σωτηρία" των ανθρώπων...

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Γεννέθλια είναι

Απόψε στα γεννέθλια ενός νεκρού,
λίγο πριν τη ζωή του αιώνιου τίποτα,
αναζητώ ένα στόχο που θα απεγκλωβίσει το άπειρο φως
μες τη σκοτεινή τρύπα των κελιών του μυαλού μου.

Θάνατοι, μικροί καθημερινοί θάνατοι
δυσβάσταχτα τέλη στις τσέπες των κρατικών σκυλιών.

Δεν αντέχεται η μπόχα των χαλασμένων δοντιών τους...
γεμάτα σαπισμένες τροφές στα μεσοδόντια διαστήματα της φρίκης τους.

Θα ξεράσω το αίμα...
ο εγκέφαλοςμου αρνείται πεισματικά να μείνει μές το κρανίο μου...

Οπλίζω,
την τελευταία φορά που κοίταξα τα μάτια της σφαίρας, χωρίς σκοπό...
σφύριζα τα γράμματα σου...
Α -Γ - Α - Π - Η

Παρελθόν

Παρελθόντα ερωτευμένα με τις λέξεις
Ανάβουν τσιγάρο μπροστά στο παρόν των λόγων σου
Αγορές, αριθμοί, αναφιλητά ανθρώπων
να κυλούν μέσα στις αγκαλιές των άδειων πόλεων.

Ούτε ένας νεκρός στο διάβα μου.
Στις πολιτείες η μυρωδιά καμμένων πτωμάτων
ζωγραφίζουν τα φρικτά πρόσωπα των διωκτών της αναπνοής μου.

Ξερνάω μίσος πάνω μου
μετουσιώνοντας τον πόνο σε ένα χάδι προς τον ουρανό.
Τα ζύγια μου λειψά.
Ο άνεμος ζεστός μπαρουτιασμένος
παρασέρνει το σώμα μου στο επόμενο πεδίο της μάχης.
Δεν το διάλεξα εγώ.

Αναπολώ το τροχάδη μες τις κοιλάδες των δακρύων σου
Γυναίκα, αδερφή, μάνα, συντρόφισσα...
να τραγουδήσω το όνομα της
για πάντα μέχρι το τέλος... Ελευθερία