Στον φίλο Χ. (Ύψιστο)του διπλανού θαλάμου...

Γεια σου ρε φίλε Χ.... Δεν ξέρω σειρούλα, αλλά νιώθω σαν να κολλήσαμε στην εφηβεία... Ποτέ μου δεν κατάλαβα παλιόφιλε για ποιους λόγους πρέπει διαρκώς να αποδεικνύουμε την ανδρική μας ωριμότητα.... Ξέρεις αυτό το πεοκρατικό πρότυπο, που όλοι (φίλοι - φίλες, συγγενείς κι αδέρφια) έχουν για παντιέρα στη ζωή... Να μεγαλώσεις, να γαμηθείς να βρεις μια δουλειά που δε σ'αρέσει, να βγάλεις πέντε φράγκα, να κάνεις οικογένεια, να σκύψεις καλά τη μέση σε καθηγητές, καραβανάδες, διευθυντές, αφεντικά, και πάντα να ανεμίζεις το λάβαρο τους ... αυτό της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας ... Και αφού αποδείξεις πόσο μεγάλος Άνδρας είσαι (ενήλικος κι όχι κανα νιάναρο της γειτονιάς) να αρχίσεις να κερατώνεις τη γυναίκα σου, να επικοινωνείς με τα παιδιά σου μέσω του λογαριασμού τραπέζης, να λουφάρεις από τη δουλειά, να περιμένεις να γίνεις μικρό ή μεγάλο αφεντικό και τελικά να σε συνταξιοδοτήσει ο Χάρος....
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το όνειρο κάθε απελπισμένου είναι η Σύνταξη....
Γιατί σε έναν κόσμο Συνταξιούχων είναι αρρώστεια να μένεις έφηβος...(;)