Χαρτοπόλεμος

Αστραπή
Ήλιος
Ανεμώνα
Γαλαξίες
Νερό
Ζωή
Γέννηση
Μέλι
Ανεμώνα
Αρσινόη
Για πάντα
Ζωή
Αγάπη
Θέληση
Άνεμος
Χάρτινος αετός

Μαριονέτες στα χέρια του φόβου,
άνθρωποι ξεχασμένοι από τα άστρα.
Σε έναν κόσμο απλήρωτων λογαριασμών,
πνίγουν την κραυγή τους.
Ξελεπιάζοντας τις χορδές τους,
στα τραπέζια της μεγάλης σφαγής.

Ένα βράδυ, ένα μαχαίρι, ένα βλέμμα
μια πορεία,
υγρασία...

Κόκκινο φεγγάρι,
μαύρος ο ήλιος.
Ζευγαρώνουν μέσα στα πεδία των μαχών,
κάτω στην κοιλάδα με τους ανεμόμυλους...

Πόση αγάπη μπορείς να αντέξεις ρε φίλε;

Χαοτικός

Πολυπλοκότητα, ανάδυση, χάος, κόψη, όριο, σύνορο, αταξία, αναρχία.

Σε ψάχνω ακόμα, στα μικρά βήματα του ονείρου, στις καθημερινές στιγμές, τις λεπτομέρειες: ενός νόστιμου φαγητού, ενός αγγίγματος, μίας λέξης.
Θέλω να σε ζω δίπλα μου, μέσα μου, να κυλάς μέσα στις φλέβες μου, να ανατριχιάζεις σε κάθε μικρό φιλί του ανέμου, να αναπνέεις με κάθε τρέμουλο του κεριού, να μυρίζεις το απειροελάχιστο...

πάλι κάθομαι και γράφω... είναι το ταξίδι μου... Ίσως ποτέ κανείς να μην το καταλάβει, έτσι όπως είναι, όπως αναδύεται και [Γ]ίνεται φράκταλ, σε σκέψεις, κραυγές, ανάσες, μυρωδιές, αγγίγματα, φωνές, χαμόγελα, δάκρυα, ατελείωτη αναζήτηση, ατέρμονους σκοπούς, ανάμνηση και λήθη... Ποιος θα μπορέσει τνα ξεδιπλώσει το χάος μου; να μπει σε κάθε πτυχή του;

Ποιος δεν φοβάται την ανησυχία μου, τις παιδικές μου απορίες, για δομή και αποδόμηση, για δημιουργία και απογείωση... μέσα στην ύλη, πάνω στα άστρα, μέσα στις λέξεις, ανάμεσα και πέρα από τις λέξεις... Εκεί που το φως συμπλέκεται με τον παρατηρητή μετουσιώνοντας το, αγκαλιά με το [παρ]άλογο ενός βιβλίου...

Ποιος είναι εκείνος που θα αγαπήσει τις σκοτεινές γωνιές του εαυτού μου, που θα ρίξει φως στην αδυναμία μου, μετατρέποντας το σκοτάδι σε μια λευκή τρύπα στην καρδιά του σύμπαντος....

Ποιο είναι εκείνο το παιδί, που θα ζήσει μες τις παιδικές χαρές του ονείρου μου μαζί μου, χτίζοντας πάνω στις κόψεις των αμμόλοφων μας, καλύβια να μεγαλώσουν οι λέξεις να γίνουν ποιήματα, παρατήρηση, χάρτες για το υπεραιώνιο, το υπερχρονικό ταξίδι στην αρχή του σύμπαντος.... πέρα από αυτό, πέρα από τα όρια, μέσα στην αγάπη μας;

Αυτός είμαι: μικρός, παθιασμένος με το λεπτομερές, καβάλα στην τρέλα του ελάχιστου, του απειροστού θαύματος που [γ]ίνεται ζωή...

Αυτός είμαι και δεν είμαι κανένας... χωρίς σχήμα, χωρίς τελεία, χωρίς ταυτότητα, χωρίς είναι... ένα απέραντο κύμα, μια ροή, ένα γίγνεσθαι... ένας χαοτικός πάνω στην κόψη της τάξης.....άνοιξη,καλοκαίρι,χειμώνα, φθινόπωρο.. ένα ταξίδι μέσα και πέρα... από [...]

ΕΞΟΔΟΣ

Θέλω να βγω έξω
να κάνω ένα τσιγάρο
και μετά να γύρω μες
την αγκαλιά του δρόμου να κοιμηθώ.

Να σβήσω μες την αυγή
με τις νυχτερινές λάμπες της πόλης.

Στήνοντας ένα χορό πάνω στα ματωμένα μνήματα
των ερωτευμένων κοριτσιών,
που πνίγουν τον σαπισμένο κόσμο μας
ανάμεσα στα δακρυσμένα πόδια τους.

Μεσαίωνας, και ο χρόνος απειρίζει τα λαίμαργα
βλέμματα των υβριδικών σπόρων του θανάτου.

Το μηδέν δεν υπάρχει, παρά μόνο για να θυμίζει
το παγωμένο χαράκωμα στο πρόσωπο σου.
Εκεί που δίνονται οι τελευταίες μάχες των μολυβένιων
στρατιωτών σου.