Φθινοπωρινή σύναξη

Κουράστηκε
έβγαλε τα παπούτσια,

βούτηξε τα πόδια μέσα στα μπλε νερά της νύχτας.

κάθισε στον ίσκιο του φεγγαριού
μακριά από το θόρυβο των χθες της πόλης.

άνοιξε συζήτηση με τα δέντρα των γιατί του,
αυτοσχεδιάζοντας με την μπάντα του φθινόπωρου.

παρέδωσε τον ουρανίσκο του
στις οργισμένες τανίνες του κοκκινόμαυρου,

και σφίγγοντας τα χείλη
λευτέρωσε τον τελευταίο του λυγμό.

γεννήθηκε όπως ξεψύχησε,
στην αγκαλιά του δρόμου...

Πάνω σε ένα π

Julie Mehretu, Excerpt (MolotovCocktail)

Γυάλινε κόσμε,
χάραξες πάνω στην ορμή μας έρωτες προδότες,
στριμώχνοντας μές τα μάτια μας την άμβλωση.
Πρόστυχε κόσμε, κομματιάζεις τα όνειρα,
πετώντας στα σκουπίδια τις σάρκες τους.

Καθρεφτίζουμε πάνω στο εύφλεκτο τις ανάσες μας.
για λίγα χιλιοστά ελευθερίας ακόμα.
Σε δύο στενά πιο κάτω, μέσα στα δακρυγόνα,
ξαπλώνουμε άστεγους τους μέλλοντες χρόνους μας.

Τα γιατί τους ταξιδεύουν μέσα στους χάρτες,
λαθρεπιβάτες στο τελευταίο τρένο για τα σύνορα.

Προφήτες της ήττας μας,
μαζί μας πεθαίνει η θλίψη σας.

Νύχτες εξεγερμένες

Στη μικρή Μελένια

Δεν είμαστε αριθμοί
Είμαστε οι κραυγές της νύχτας,
που αιώνες τώρα ερωτεύονται την αυγή του κόσμου.
Μόνες πουτάνες
με το δίκιο να ξεχειλίζει από τα μπούτια μας

Είμαστε οι αναπνοές μας... χιλιάδες ανθρώπινες αναπνοές,
που κάποια στιγμή θα πνίξουμε στα δάκρυα των μουνιών μας,
τον πόνο των παιδιών που δε γεννήσαμε ποτέ,

και τότε η νύχτα θα κοιμάται αγκαλιά με την αυγή, σε ένα κρεββάτι στρωμμένο με ουτοπίες...

Βιασμός

Rape by Mara McWilliams

-Έμαθα να συγχωρώ μου είπες...

Την κοιτούσα με δάκρυα στα μάτια...Δεν άντεχα να βλέπω τα δικά της δάκρυα να ξεπλένουν την οργή μου. Προσπαθούσα να συγκρατήσω τον πόνο μου...

Πόρνη ψυχή μου...

-Μισώ το βιαστή σου... θέλω να τον τσακίσω, σου είπα.

Με μάτια παγωμένα, βουτηγμένα στην ηρεμία του σύμπαντος, γύρισες μέσα στην αγκαλιά μου και είπες

- Ηρέμησε... έχει και αυτός μάνα

Μέσα στα Μ του σύμπαντος αράζω

Ο Δρόμος μας ένα ποτήρι τσέχικη μπύρα
ανάμεσα στα χείλη δύο δακρύων,
που χαμογελούν στον ήλιο.
Ο Χάρτης μας ένα βλέμμα της νύχτας
πίσω από το θόρυβο της βροχής.
Η Πυξίδα μας το όνειρο των παιδιών,
που δε γεννήθηκαν ακόμα.

Αράζω μέσα στο μαύρο δάσος των ματιών σου...
κάτω από τα αστέρια, δίπλα στις πήλινες χούφτες σου...
Καθαρίζω τις πληγές μας...
και βυθίζομαι στα σεντόνια
μέσ τα μικρά κρυστάλλινα χαμόγελα σου...
"Έλα πάμε να φύγουμε από εδώ
μας περιμένουν οι φίλοι,
θα αργήσουμε και έχουμε πολλά να δούμε..."

Λύκοι λυγμοί

Ήττες καθημερινές,
ανθρώπινες σκηνές με
αραχνιασμένες φρίκες.
Παραμύθια οι ζωντανές κραυγές,
των απελπισμένων μας βλεμμάτων.
Διψάμε
και η νύχτα βρέχει σκόνη.
Πότε οι ψυχές μας θα σκάψουν στον αέρα
με νύχια και με δόντια
να βρουν τα ουράνια τόξα
ενός κόσμου βουτηγμένου στην ακινησία;

Λύκοι οι λυγμοί
βγήκαν βόλτα μέσα στο φως της φεγγαρένιας σου όψης.

Ελευθερία η τελευταία πράξη...

Πέρα από τον ορίζοντα της φρίκης

Είναι δυσνόητο για τον καθημερινό κόσμο των τηλεαισθήσεων...πώς μπορεί ένας άντρας να ανατριχιάζει από συγκίνηση εμπρός στα μάτια μιας γυναίκας. Είναι ακατανόητο για την καθημερινή βουή του κόσμου πως δύο άνθρωποι μπορούν να αγαπιούνται πέρα από όρια.
Αναρωτιέστε τι θέλουμε... τι ζητάμε...
Βγάλτε από τα μάτια σας τους δοκιμαστικούς σωλήνες...
Ξεριζώστε από την καρδιά σας τα ξυράφια της απάθειας. Ανοίξτε τα αυτιά σας στα ουρλιαχτά της γωνίας που ποτέ δεν περάσατε από φόβο.
Αρνηθείτε να πιστέψετε τους ντελάληδες της εικονικής φρίκης.
Υπάρχει αγάπη... υπάρχει και είναι δυνατή... γελάει δυνατά, αναπνέει δυνατά, μαγειρεύει, κοιμάται, πίνει, τραγουδά... υπάρχει αγάπη και για καθένα από εμάς έχει όνομα, έχει σάρκα, έχει ψυχή. Κοιταχτήτε με το διπλανό σας... εκεί μέσα στα λεωφορεία μες τους σταθμούς, τα εργοστάσια, τα καφενεία, τα κλαμπ...
κοιτάξτε στο διπλανό σας τραπέζι, σκαμπό, θρανίο, πόστο.
Υπάρχει αγάπη... έχει όνομα και ψυχή και σώμα και περιμένει.. ένα άγγιγμα σας, ένα χαμόγελο για να βγει από την εποχή των παγετώνων.