Μύριος Άνεμος

Κάποτε θα φυσήξει πάνω σου ο καθαρός πρωϊνός αέρας μιας άνοιξης,
να του ανοίξεις,
ίσως είμαι εγώ...
που θα σκύβω να χτενίσω τα μικρά χαμόγελα των ματιών σου -

ίσως τότε τα παιδιά να βρουν μια παιδική χαρά να παίζουν στην ποδιά σου.

Ως τότε
να θυμάσαι

τις νεκρές πολιτείες των ανθρώπων,
που πολεμώντας σου έλεγα αλλάζουν.

Τα βλεφαρίσματα του ήλιου που τρεμόπαιζαν
σε κάθε σύντομη συνάντηση με το φως των περιπάτων σου,

το νυχτερινό τραγούδι της σελήνης,
στους νεογέννητους λύκους
πίσω από το θόρυβο της μάχης.

Ως τότε μην καρτεράς μες την σιωπή τους,

να ονειρεύεσαι
τα μικρά σγουρά σου δάκτυλα

ανάμεσα στα μαλλιά μου....