Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Ελευθερία

Τρενάκια του λούνα παρκ οι ζωές μας,
που ανεβοκατεβαίνοντας
ουρλιάζουν
σαν μικρά παιδιά,
άλλοτε στον ίλιγγο,
κι άλλοτε στη χαρά
της στιγμιαίας φυγής από τη βαρύτητα.

Άνθρωποι είμαστε.
Μικρά ναυάγια,
που μέσα τους στήνουν χορό
εκατομμύρια μικρά πολύχρωμα ψάρια.
Ζωή δεν είναι κι αυτή;

Χαμογελώντας τώρα πια
μπροστά στη φρίκη σας
φοράμε τα καλά μας κυριακάτικα ρούχα.

Χτενίζουμε με ξεχωριστή υπομονή τις πληγωμένες μας ράγες,
κι αγκαλιάζοντας τη νύχτα
δίπλα στις φωτιές μας.

Ουρλιάζουμε στους Δήμιους μας

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τέο,πηγή έμπνευσης τα λόγια σου..ηλιαχτίδες .... :)

Κι όταν τα βράδια θα με κοιτάς και θα χάνεσαι,θα ᾽ναι επειδή μου ´ρθε στο μυαλό η ζωή. Κοίτα απ῾ἐξω,κοίτα! Βγήκαν οι άγραφοι στίχοι και χορεύουν σιωπηλά τις σημασίες τους που βρήσκαμε καμιά φορά κάτω απ᾽τις τελείες ....Για δές!