Θα έρθουν καιροί,
που θα δροσίζουμε τα σώματα μας
μες τα δύστροπα φαράγγια της
καθημερινής μας εξέγερσης και αλητείας.
Τότε οι λέξεις θα χτίζουν μικρές φωλιές α-νόητες
κελαηδώντας στα μούτρα των βασανιστών μας,
τραγούδια της αγάπης.
Οι σφαίρες των δημοκρατικών τους παρελθόντων
σα μικρές πυγολαμπίδες θα λούζονται
στους κρυστάλλινους καταρράκτες των βλεμάτων των αγέννητων παιδιών μας.
Και οι φωτογραφίες των νεκρών μας από τις φωτιές στους δρόμους μας,
προσανάμματα στις ανέμελες παρέες δίπλα στη θάλασσα
στα πόδια των θηλυκών μας βράχων.
Χαμόγελα, δάκρυα, ανάσες, θα καρφιτσώνουν δίπλα στα άστρα
τις μικρές ιστορίες της επαναστατημένης νιότης μας,
στολίζοντας τα πλεγμένα μαλλιά της πρωτοκόρης μας,
που σκαρφαλώνοντας στην κούνια της για πρώτη φορά
θα απλώσει τα χέρια της
απ' την αγκαλιά της συντροφιάς Μας
στην αέναη βόλτα της στις γειτονιές του Σύμπαντος.
Παροντικοί μας πόνοι
γλυκό προμήνυμα της γέννησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου