Μαδάω ανεμώνες
σε έναν απέραντο λευκό τοίχο,
ζωγραφίζοντας πέρα από το θάνατο
χαμόγελα παιδικών τετραδίων.
Παίζω κρυφτό με τις λέξεις
σε ένα δρόμο σπαρμένο με φωτιές
αναζητώντας στο άπειρο δυο ουρανών
το χαοτικό μου βήμα προς
τον αστερισμό μιας μικρής μαύρης αράχνης.
Μου γνέφει γνέθοντας τον ιστό
ενός νέου κόσμου, μοσχολούλουδων
και κεραυνών.
Απλώνω τα πόδια μου πάνω στα δικά σου,
αναζητώντας μες τα όνειρα τη σιωπή πίσω
από το θόρυβο του πλήθους.
Παράξενος κόσμος, παράξενα συνθήματα
μα πιο παράξενο από όλα
η σφαίρα που 'χει το όνομα μου.
Ένα φεγγάρι χαμογελάει απόψε
αφήνοντας τη δακρυσμένη του δροσιά
μέσα στην αγκαλιά μας.
Θα ζήσεις κάνοντας τέχνη
από τον πόνο του ψωμιού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου