Ήττες καθημερινές,
ανθρώπινες σκηνές με
αραχνιασμένες φρίκες.
Παραμύθια οι ζωντανές κραυγές,
των απελπισμένων μας βλεμμάτων.
Διψάμε
και η νύχτα βρέχει σκόνη.
Πότε οι ψυχές μας θα σκάψουν στον αέρα
με νύχια και με δόντια
να βρουν τα ουράνια τόξα
ενός κόσμου βουτηγμένου στην ακινησία;
Λύκοι οι λυγμοί
βγήκαν βόλτα μέσα στο φως της φεγγαρένιας σου όψης.
Ελευθερία η τελευταία πράξη...
1 σχόλιο:
Πάντα λύκοι είναι οι λυγμοί.
Λύκοι που στην αρχή δεν τους βλέπεις μόνο ακούς από μακριά το αργόσυρτο ουρλιαχτό τους και ανατριχιάζεις. Και ελπίζεις να μην σε πλησιάσουν, μα το ουρλιαχτό όλο και δυναμώνει, όλο και σε ζυγώνει.
Πάντα λύκοι είναι οι λυγμοί.
Λύκοι που κι αν δεν τους βλέπεις, τους ακούς να έρχονται με δύναμη. Λύκοι πεινασμένοι για τη σάρκα σου και διψασμένοι για το νερό των ματιών σου.
Και όταν την πρώτη δαγκωματιά νιώσεις μόνο τότε αφήνεσαι. Δεν έχεις πλέον λόγο να αντισταθείς, οι λύκοι σε βρήκαν και άρχισαν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα… να σου ξεσκίζουν το σώμα μέχρι να βρουν το πολύτιμο όργανό σου, την καρδιά σου…
Και ύστερα από τέτοια μάχη σηκώνεσαι με αδειανό το σημείο της καρδιάς και αίματα που δεν θέλεις να σκουπίσεις, για να συνεχίσεις να περπατάς στο ίδιο μονοπάτι, με την βεβαιότητα σχεδόν ότι οι λύκοι σε περιμένουν και πιο κάτω.
Αλλά εσύ το μόνο που θέλεις είναι αυτό το μονοπάτι, το γεμάτο λύκους.
Μπορεί κάποτε ο λύκος να σε αφήσει να του χαϊδέψεις το κεφάλι…
Και τότε μόνο είσαι ελεύθερος και τα μάτια σου δεν ξερνάνε ματωμένους λύκους, αλλά δάκρυα αλμυρά που φτάνουν ως το στόμα.
Δημοσίευση σχολίου