Στους μαθητές δασκάλους μου... (ΟΣΕ και άλλους)

Σήμερα ξεκινούν οι πανελλαδικές εξετάσεις....

Αντί για την ανάλυση-νεκρολογία του εκπαιδευτικού μας συστήματος (την οποία ετοιμάζω για την αυτοποίηση) θα ήθελα να εκφράσω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη σε κάποιες μαθήτριες -ες μου, που στάθηκαν πολύτιμοι συνεργάτες, στην από κοινού προσπάθεια για τη δημιουργία μίας μικρής κοινότητας "απείθαρχων" συνειδήσεων... μέσα στη σαπισμένη καρδιά του "ελληνικού" σχολείου...

Τα τελευταία δύο χρόνια διδάσκω (οι καημένοι οι μαθητές μου) σε κάποιο "ελληνικό" σχολείο στην επαρχία.... Μαζί με τους συνεργάτες μου (Ψωνάρα που είμαι ... ε Ο;) αυτοσχεδιάσαμε (η καταραμένη Jazz), στα πλαίσια μίας εκπαίδευσης που αναπαράγει όλες τις κυρίαρχες αξίες της κοινωνίας μας (ανταποδοτικότητα, παραγωγικότητα, βόλεμα, ατομικισμό, γλύψιμο, καταστροφή της δημιουργικότητας των ανθρώπων, κατάργηση του ελεύθερου χρόνου, συσσώρευση σημείων καριέρας, χλευασμού της διαφορετικότητας, φαλοκρατισμό, πατριαρχία, ιεραρχία, τυπολατρεία, ολιγαρχία κλπ κλπ κλπ)...

Μαζί με τους συνεργάτες μαθητές μου, παίξαμε, χαρήκαμε, στεναχωρεθήκαμε, συγκρουστήκαμε, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, βαρεθήκαμε, βγήκαμε βόλτα στον ήλιο, αγγίξαμε ο ένας τον άλλον, διαλύσαμε την τάξη και την ξαναδημιουργήσαμε... Με τίποτα στον κόσμο δε θα άλλαζα όλες τις στιγμές που ζήσαμε μέσα και έξω από τις τάξεις... μέσα και έξω από τα στενά όρια του ιδρύματος μας... μέσα και έξω από το τυπικό πλαίσιο της λειτουργίας του σχολείου...

Μικροί μου συμμαθητές - μεγάλοι μου δάσκαλοι... θέλω να σας ευχαριστήσω για όλες τις στιγμές, τις σκέψεις σας, τις κρίσεις σας, τις αμφισβητήσεις σας, τα λόγια σας, τα συναισθήματα σας... Μα πιο πολύ από όλα σας ευχαριστώ για το μάθημα ζωής που μου δώσατε... αυτό της συνύπαρξης και της συνεργασίας... ΕΣΕΙΣ ξέρετε πόσο δύσκολο και μερικές φορές άβολο ήταν...

Θα πούνε κάποιοι πως γίνεται να εμπιστεύεσαι έφηβους και άβγαλτους ανθρώπους....;

Και όμως "κύριοι" υπουργοί, καθηγητές, γονείς, ... υπάνθρωποι του καναπέ και της βόλεψης... ευτυχώς για τα παιδιά του μέλλοντος... πέρα από τις πολυτελείς βιτρίνες των υπερκαταναλωτικών σας οργίων... μέσα στις αλλοτριωτικές δομές των θεσμών σας, κυκλοφορούν 17 χρονοι άνθρωποι, που τολμούν να ονειρεύονται ταξίδια σε άλλους κόσμους, να αμφισβητούν την πλαστικότητα των σχέσεων σας, να κρίνουν τα ιερά και τα όσια, να απειθαρχούν στις εντολές των διευθυντηρίων σας, να προτείνουν λύσεις, να σχεδιάζουν τις καθημερινές τους αποδράσεις, να γιορτάζουν τη ζωή, να αγαπούν και να ερωτεύονται, να λευτερώνουν τις τάξεις τους, να παθιάζονται με ένα ποίημα ή ένα φαινόμενο, να στραβώνουν με τα διατάγματα σας, να γράφουν, να μελετούν, να τραγουδούν,.... να δημιουργούν ελεύθερους χώρους.... ΝΑ ΖΟΥΝ

Μικροί μου συμμαθητές - Μεγάλοι μου δάσκαλοι... υποτίθεται σήμερα ξεκινάτε μία μεγάλη δοκιμασία... υποτίθεται η δοκιμασία αυτή κρίνει τις ζωές σας... υποτίθεται ότι έξω από την κρεατομηχανή των πανελλαδικών δεν υπάρχει μέλλον... Μεγάλα λόγια... υψηλές προσδοκίες... στον κόσμο των ζωντανών νεκρών της κοινωνίας μας...

Ξέρετε ότι δεν υπάρχει τίποτα που οφείλετε να αποδείξετε στους δήμιους της σκέψης και της ζωής... ξέρετε επίσης ότι σε αυτό το θέατρο του παραλόγου δεν υπάρχουν νικητές παρα μόνο ηττημένοι... Δε χρειάζεται να αποδείξετε τίποτα και σε κανέναν...

Το μόνο που οφείλετε είναι να φυλάξτε καλά το παιδί που έχετε μέσα σας... και σε πείσμα των καιρών να πραγματοποιήσετε τα όνειρα σας ... όποια κι αν είναι αυτά... όσο και αν κοστίζουν...

Σας ευχαριστώ για όλα

Αντί για ευχολόγια και συμπαράσταση κλείνω με τα λόγια ενός δασκάλου μου...

"Ένα σχολείο στο οποίο η ζωή πλήττει, δε διδάσκει παρα μόνο τη βαρβαρότητα"

(Ραούλ Βανεγκέμ, "Το τέλος της εξάρτησης. Προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείο", Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος)

Νυχτερινή άσκηση

Η Μαντόνα του Στάλινγκραντ

Ταξίδεψε μέσα σε πλαστικές αγκαλιές
περπάτησε πλάϊ σε σκουριασμένα λόγια
Φυγάδεψε το όνειρο με τις παιδικές ψυχές - μεθυσμένων ποιητών
Θρήνησε τα ματωμένα μάτια έφηβων μανάδων
Πότισε την ψυχή του με αλκοόλ και θλίψη
Σκόνταψε στα σώματα νεκρών στρατιωτών...
Έψαξε την ουσία στις αυλές των ευγενών.
Κεράστηκε τον πόνο ιδρωμένων εργατών...

Έτσι, αγάπησε τη νύχτα............

Συμπλέγματα

Νιώθω ότι πάσχω από έναν μυστήριο κυνικό ρομαντισμό...
Τι είναι αυτό;
Είναι εκείνος ο αντιφατικός κόσμος συναισθημάτων, που σε κατακλύζουν στο σημείο ανισορροπίας ανάμεσα στη λογική και το πάθος.... Τι να κάνω ρε γουστάρω οι σχέσεις μου να κινούνται πάνω στην κόψη του επικοινωνιακού χάους... στα όρια των συστημάτων σας.... από μικρός προκαλούσα "θόρυβο"...

όχι δεν ήμουν ο άτακτος, ο σπαστικός, ο αντιπαθητικός της ιστορίας... όχι ποτέ... ήμουν ο συμπαθής μαλάκας που ήθελε να βγαίνει βόλτα με τα όνειρα του χέρι- χέρι.... να περπατάει μαζί τους στην άκρη της θάλασσας, να συζητάει μαζί τους, να απλώνει το χέρι και να μην πιάνει βυζί ή κώλο αλλά να αγγίζει την ψυχή, να ακούει την καρδιά, να μιλάει με το σώμα, να γεύεται όλες τις μυρωδιές και τα χρώματα της μάνας μας της φύσης... σε όλες τις διαστάσεις τους... ανεξάρτητα από χρώμα, φύλο, ύψος, περίμετρο στήθους, μπράτσα κλπ κλπ κλπ....

σιγά σιγά οι "ρομαντικές" μου αναζητήσεις.... έτσι τις λέτε εσείς... γίναν σχήματα... σχεδόν μανίες, που όσο πιο πολύ τις κυνηγούσα τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν... όχι γιατί δεν μπορούσα να κατακτήσω αλλά γιατί το παιχνίδι γινόταν μία ανθρωποθυσία στο βωμό ενός ηλίθιου εγωϊσμού....έχανε τη μαγεία της επικοινωνίας και της επαφής... γινόταν ένας στόχος, ένα πρότζεκτ, ένας αριθμός...

Αυτό ήταν το τελευταίο κάστρο της ανθρώπινης κατάστασης που μισούσα... το παιχνίδι του κυνηγού και του θηράματος... αρνήθηκα και αυτή την πλευρά.... δεν είμαι κυνηγός.... αλλά όταν θέλω γίνομαι ένα πολύ δύσκολο θήραμα...
Είναι οι φορές που ο κυνισμός παίρνει κεφάλι απέναντι στο πάθος... τότε λοιπόν αφήνομαι στις άγριες ανθρωποθυσίες σας.... αυτές που συμβαίνουν καθημερινά στα σουπερμάρκετ, στα σχολεία, στις φυλακές, στα στρατόπεδα, στις οικογένειες, στις οργανώσεις σας.... μπαίνω μέσα διασκευαζω τις εφήμερες διασκεδάσεις σας, γίνομαι μέρος του τροχού σας.... και κυλάω παρέα με τους χειρότερους εφιάλτες μου... τι να κάνω.... είναι μία περίεργη σαδομαζοχιστική σχέση... δεν μπορώ χωρίς εσάς και δεν μπορείτε χωρίς εμένα...

Αλλά το πιο παράξενο από όλα είναι ότι ελπίζω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει (ουν) άνθρωποι θηράματα, που αρνούνται την "ανθρώπινη" κατάσταση.... Τι να πεις... Η ελπίδα αυτή ίσως είναι μία λύση (απώθηση στο ασυνείδητο) της σαδομαζοχιστικής μας ανέραστης σχέσης....