Παγωμένες εικόνες και ζωές ρημάζουν
ασθμαίνοντας, στις λεωφόρους των τηλεχειριστηριων.
Μοναξιές μοιρασμένες στα κίτρινα φεγγάρια
κάτω στη μητρόπολη.
Φυματικές φιγούρες ανάμεσα στα ράφια της βιβλιοθήκης,
ασυλοποίησαν την ελευθερία.
Αλήτισσες άναρθρες οι κραυγές περιφέρουν τα κουρέλια τους,
περήφανα μες τα σαλόνια της Ουτοπίας σας.
Εσύ η Θάλασσα μες τα βουνά μας, κατάπιες το αλάτι τον πληγών μας.
Λευκή μου κερόκουκλα
χρόνια πολλά στους πόνους μας...
Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί μουλιάζουμε
τα μέλλοντα στις γαίες μας.
Ξεχαρβαλωμένα πιάνα τριγυρίζουν σε πλατείες,
Χρονιά πολλά ρε θάνατε, παρέα σου ο άνθρωπος
μηδένισε το σύμπαν.
ασθμαίνοντας, στις λεωφόρους των τηλεχειριστηριων.
Μοναξιές μοιρασμένες στα κίτρινα φεγγάρια
κάτω στη μητρόπολη.
Φυματικές φιγούρες ανάμεσα στα ράφια της βιβλιοθήκης,
ασυλοποίησαν την ελευθερία.
Αλήτισσες άναρθρες οι κραυγές περιφέρουν τα κουρέλια τους,
περήφανα μες τα σαλόνια της Ουτοπίας σας.
Εσύ η Θάλασσα μες τα βουνά μας, κατάπιες το αλάτι τον πληγών μας.
Λευκή μου κερόκουκλα
χρόνια πολλά στους πόνους μας...
Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί μουλιάζουμε
τα μέλλοντα στις γαίες μας.
Ξεχαρβαλωμένα πιάνα τριγυρίζουν σε πλατείες,
Χρονιά πολλά ρε θάνατε, παρέα σου ο άνθρωπος
μηδένισε το σύμπαν.
Republica Automatons. George Grosz
1 σχόλιο:
Χρόνια πολλά κι ακόμα πονάς... (17/9)
Χρόνια πολλά ρε θανατε παρεα σου ο άνθρωπος μηδένισε το σύμπαν. (Τόσο καίριο, τόσο εξοργιστικά αληθινό).
Δημοσίευση σχολίου