Προχωράμε μέσα στις παγωμένες φωτιές, ενός κόσμου που δειλά δίνει τόπο στα παιδιά, που γεννήθηκαν στους αγωγούς των νεκρών λατομείων, βαθιά στη γη. Οι λύκοι τάισαν με τα στήθη τους τα βραδινά τους όνειρα. Τα δάση αγκάλιασαν τις καρδιές τους πάνω στους ηλιόλουστους βράχους, που χρόνια πάγωνε ο φόβος.
Είναι η λευτεριά το καλύτερο ψωμί. Είναι το όνειρο το καλύτερο γάλα. Είναι το σύμπαν που ζέστανε με τα ηλιόβυζα του τις πολλαπλές άνοιξες των μανάδων τους.
Ήμασταν μόνοι μα βρεθήκαμε κάτω από τα στέγαστρα των γυάλινων ξενοδοχείων, ραγίζοντας με την κραυγή μας τα γκρίζα μέτωπα των πόλεων. Νέος κόσμος τώρα απαγγέλεται στις αυγερινές στροφές των καταραμένων ποιητών μας. Λυώνουμε τις σφαίρες, που με χειρουργική ευλάβεια αφαιρούμε από τα σώματα των συντρόφων μας, για να μελώσουμε τα ποιήματα των παιδιών σας.
Μικρές στροφές μεγάλα λόγια ντύνονται με ατσάλι, οπλίζοντας τον πλου μας μες τις θάλασσες του χάους.
Οι ναύτες των ψυχών μας γεμίζουν με κρασί τα αμπάρια, και η τρέλα καβαλάει το βλέμα μας. Κανείς ποτέ δεν υπόταξε τον ήλιο. Κανείς ποτέ δεν μακέλεψε το φεγγάρι. Τώρα αυτοί οι δυο μας σύντροφοι γεννοβολάνε τις φωτιές μας, κυρύσσοντας την αδιάκοπη μάχη στους δολοφόνους της τέχνης μας.
Πίνουμε και τραγουδάμε σαν να' ναι η τελευταία μας φορά στον πόλεμο. Πίνουμε και τραγουδάμε σαν να' ναι η πρώτη μας μέρα στη ζωή.
Για την ελευθερία, το όνειρο, την εξέγερση, την ποίηση, τα παιδιά μας.
Μέχρι την τελευταία σταγόνα της ζωής μας πολεμάμε,
για πάντα...
Είναι η λευτεριά το καλύτερο ψωμί. Είναι το όνειρο το καλύτερο γάλα. Είναι το σύμπαν που ζέστανε με τα ηλιόβυζα του τις πολλαπλές άνοιξες των μανάδων τους.
Ήμασταν μόνοι μα βρεθήκαμε κάτω από τα στέγαστρα των γυάλινων ξενοδοχείων, ραγίζοντας με την κραυγή μας τα γκρίζα μέτωπα των πόλεων. Νέος κόσμος τώρα απαγγέλεται στις αυγερινές στροφές των καταραμένων ποιητών μας. Λυώνουμε τις σφαίρες, που με χειρουργική ευλάβεια αφαιρούμε από τα σώματα των συντρόφων μας, για να μελώσουμε τα ποιήματα των παιδιών σας.
Μικρές στροφές μεγάλα λόγια ντύνονται με ατσάλι, οπλίζοντας τον πλου μας μες τις θάλασσες του χάους.
Οι ναύτες των ψυχών μας γεμίζουν με κρασί τα αμπάρια, και η τρέλα καβαλάει το βλέμα μας. Κανείς ποτέ δεν υπόταξε τον ήλιο. Κανείς ποτέ δεν μακέλεψε το φεγγάρι. Τώρα αυτοί οι δυο μας σύντροφοι γεννοβολάνε τις φωτιές μας, κυρύσσοντας την αδιάκοπη μάχη στους δολοφόνους της τέχνης μας.
Πίνουμε και τραγουδάμε σαν να' ναι η τελευταία μας φορά στον πόλεμο. Πίνουμε και τραγουδάμε σαν να' ναι η πρώτη μας μέρα στη ζωή.
Για την ελευθερία, το όνειρο, την εξέγερση, την ποίηση, τα παιδιά μας.
Μέχρι την τελευταία σταγόνα της ζωής μας πολεμάμε,
για πάντα...
