Κόντρα-μπάσο

Αριθμοί γδάρτες των δρόμων μας,
παραστρατημένα όνειρα στην αγκαλιά του χρόνου.
Βήματα στο κενό πάνω σε θρυματισμένους καθρέφτες.

Το πρόσωπο της νύχτας χαμογελάει στη θλίψη μου
καπνισμένοι στίχοι, τραγουδιστά σκαμπώ
αγκαλιάζουν τα μεγάλα οπίσθια
μικρών κυριών, με πρησμένα από το μίσος χείλη.

Παγιδευτήκαμε σε λέξεις πληγμένες στο βόθρο της λογικής σας.
Ένα γιατί βουτηγμένο στις ρεματιές του θανάτου μας.

Υπάρχω ανάμεσα στις αναφορές των δύστροπων δικτυοκρατών.
Υπάρχω στο δρόμο απειρίζοντας τα εγκεφαλικά μου...

Υπάρχω στο μυαλό μιας οχιάς που δαγκώνει ανυπεράσπιστη το δήμιο της...

Δεν υπάρχω... είμαι μόνος σ' ένα δρόμο λίγο πριν το γεννέθλιο
δάκρυ μιας βιασμένης παναγιάς...

Από ένα θεό, για ένα θεό, για τη "σωτηρία" των ανθρώπων...

Γεννέθλια είναι

Απόψε στα γεννέθλια ενός νεκρού,
λίγο πριν τη ζωή του αιώνιου τίποτα,
αναζητώ ένα στόχο που θα απεγκλωβίσει το άπειρο φως
μες τη σκοτεινή τρύπα των κελιών του μυαλού μου.

Θάνατοι, μικροί καθημερινοί θάνατοι
δυσβάσταχτα τέλη στις τσέπες των κρατικών σκυλιών.

Δεν αντέχεται η μπόχα των χαλασμένων δοντιών τους...
γεμάτα σαπισμένες τροφές στα μεσοδόντια διαστήματα της φρίκης τους.

Θα ξεράσω το αίμα...
ο εγκέφαλοςμου αρνείται πεισματικά να μείνει μές το κρανίο μου...

Οπλίζω,
την τελευταία φορά που κοίταξα τα μάτια της σφαίρας, χωρίς σκοπό...
σφύριζα τα γράμματα σου...
Α -Γ - Α - Π - Η

Παρελθόν

Παρελθόντα ερωτευμένα με τις λέξεις
Ανάβουν τσιγάρο μπροστά στο παρόν των λόγων σου
Αγορές, αριθμοί, αναφιλητά ανθρώπων
να κυλούν μέσα στις αγκαλιές των άδειων πόλεων.

Ούτε ένας νεκρός στο διάβα μου.
Στις πολιτείες η μυρωδιά καμμένων πτωμάτων
ζωγραφίζουν τα φρικτά πρόσωπα των διωκτών της αναπνοής μου.

Ξερνάω μίσος πάνω μου
μετουσιώνοντας τον πόνο σε ένα χάδι προς τον ουρανό.
Τα ζύγια μου λειψά.
Ο άνεμος ζεστός μπαρουτιασμένος
παρασέρνει το σώμα μου στο επόμενο πεδίο της μάχης.
Δεν το διάλεξα εγώ.

Αναπολώ το τροχάδη μες τις κοιλάδες των δακρύων σου
Γυναίκα, αδερφή, μάνα, συντρόφισσα...
να τραγουδήσω το όνομα της
για πάντα μέχρι το τέλος... Ελευθερία