Ήττες καθημερινές,
ανθρώπινες σκηνές με
αραχνιασμένες φρίκες.
Παραμύθια οι ζωντανές κραυγές,
των απελπισμένων μας βλεμμάτων.
Διψάμε
και η νύχτα βρέχει σκόνη.
Πότε οι ψυχές μας θα σκάψουν στον αέρα
με νύχια και με δόντια
να βρουν τα ουράνια τόξα
ενός κόσμου βουτηγμένου στην ακινησία;
Λύκοι οι λυγμοί
βγήκαν βόλτα μέσα στο φως της φεγγαρένιας σου όψης.
Ελευθερία η τελευταία πράξη...
