Train By Nicolas Mocan
Είναι διαφορετικός αυτός ο χειμώνας. Θέλω να πάρω ένα τρένο και να φύγω... Ούτε αυτοκίνητα, ούτε λεωφορεία... Τρένο... Αργά,σταθερά να απολαμβάνω κάθε του ανάσα... κάθε του λυγμό και κάθε του γέλιο... Και σε κάθε σταθμό να πετάω από μέσα του συμπλέγματα, μίζερες επαφές, ώψιμους επαναστάτες, αποστάτες από το όνειρο, καθημερινά ναυάγια της εποχής μας.... και σε κάθε σταθμό να παίρνω μαζί μου τα βλέμματα των παιδιών που δε γεννήθηκαν ακόμα, τις ελπίδες ξεπεσμένων εραστών που τόσο καιρό σώπαιναν στους δρόμους, στα σχολεία, στα εργοστάσια, και στις φυλακές... τους χαρταετούς που δεν πέταξαν ακόμα...
και όλοι μαζί ταξιδιώτες σε κάθε ανάσα του τρένου να στροβιλιστούμε μέσα στον παγωμένο ουρανό, ανάβοντας φωτιές στα ερείπια του κόσμου που φεύγει...
