Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

Αρκούδα - παραμύθι με θλιμμένο τέλος



...Σε έναν πλανήτη όχι πολύ μακρινό από το δικό μας...σε μία μεγάλη Αυτοκρατορία
ζούσε ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα μία αρκούδα. Ο πλανήτης αυτός είχε καταστραφεί από την εκδικητική και εγωϊστική μανία κάποιων ανθρώπων, των φρουρών της Αυτοκρατορίας, που με κάθε μέσο διέδιδαν τις "προοδευτικές" αρχές του πολιτισμού τους σε όλα τα ζωντανά πλάσματα του πλανήτη... ζώα, φυτά, ανθρώπους... ξεριζώνοντας από κάθε ύπαρξη και το παραμικρό ίχνος "ζωϊκών" συναισθημάτων... στο όνομα των Λογικά Ανώτερων Όντων της Ύπαρξης.. (ΛΑΟΥ)

Η Αρκούδα μας ήταν η τελευταία σε αυτόν τον πλανήτη και οι φίλοι της τη φώναζαν Αγάπη, γιατί με το γάλα και τις περιπέτειες της μεγάλωνε σε μία μικρή πόλη, μακριά από τα "πολιτισμένα" νύχια των ανθρώπων, μία μικρή πριγκήπισσα η Όλια... με μία μοναδική βασική αρχή: την χωρίς αντάλλαγμα προσφορά της αγάπης της σε κάθε ζωντανό πλάσμα του πλανήτη... την αληθινή αλτρουϊστική Αγάπη...
Έτσι μία παράξενη συμμαχία είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στην Αγάπη και στους φίλους της...

Η Αγάπη φλέρταρε με τα δέντρα και τα αγριολούλουδα, τραγουδούσε στα αστέρια και τις κορφές,ανέπνεε τον ελεύθερο αέρα των βουνών, τρεφόταν με το άγριο μέλι της ζωής... και ακολουθώντας τα ποτάμια.. διέσχιζε κάθε μέρα από τα δυτικά προς τα ανατολικά και αντίστροφα τον Όλυμπο... (το πιο ψηλό βουνό του πλανήτη) προσφέροντας τη ζωή της... για να μεγαλώνει η Όλια με το γάλα και τα κατορθώματα της...

Όμως η μανία των φρουρών της Αυτοκρατορίας, που όπως είπαμε βάλθηκαν να ξεριζώσουν κάθε ίχνος "ζωικών" συναισθημάτων άρχισε να κυνηγάει την τελευταία αρκούδα του κόσμου... γιατί τολμούσε να ζει έξω από τη Λογική ροή των πραγμάτων, ελεύθερη να βουτάει το δάκτυλο στο μέλι... προσφέροντας χωρίς κανένα αντάλλαγμα το γάλα και τα κατορθώματα της για να μεγαλώνει η μικρή μας πριγκήπισσα...

η Αγάπη όσο και αν έτρεχε να ξεφύγει...από τα βέλη των Φρουρών... τόσο πλησίαζε στο τέλος της...
κι όσο πλησίαζε στο τέλος της τόσο μεγάλωνε η θέληση της να προσφέρει στην Όλια την αγάπη της...

Οι φρουροί ολοένα και την πλησίαζαν...ολοένα και βρισκόταν κοντά στο στόχο τους να αφανίσουν την αρκούδα σύμβολο... ώσπου την περικύκλωσαν, στόχευσαν και ένα θανατηφόρο βέλος βρήκε στη μεγάλη της καρδιά... κάτω από τα στήθη που χάριζαν το γάλα στη μικρή μας Όλια...

και όπως η Αγάπη πέθαινε άρχισε να θρηνεί ουρλιάζοντας όχι για το δικό της τέλος...
αλλά για τη μικρή Όλια, που με το γάλα και τα κατορθώματα της μάθαινε για το ανεξάντλητο μεγαλείο της Αγάπης... μάθαινε να αγαπάει κάθε διαφορετικό πλάσμα στον κόσμο της... μάθαινε να ζει προσφέροντας ζωή...

Η τραυματισμένη καρδιά της Αγάπης δεν έσταξε αίμα αλλά γάλα και από το γάλα της μεγάλωσε μία μεγάλη καρπουζιά,
και τα μάτια της Αγάπης δάκρυσαν γεμάτα θλίψη... και από τα δάκρυα της ποτίστηκε η καρπουζιά για πάντα...
να τρώει η μικρή μας Όλια να γεύεται τη ζωή ... να δροσίζει το θυμό και την καρδιά της και να θυμάται την αρκούδα που της χάριζε Αγάπη... την αρκούδα που της πρόσφερε ζωή...

ΥΓ. η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στην τελευταία αρκούδα του Ολύμπου, που η ιστορία της γέμιζε με ευγνωμοσύνη όλους εμάς που αγαπήσαμε την άγρια ζωή της... σύμβολο της αναγέννησης της φύσης και της ψυχής μας. Σε ευχαριστούμε θα σε θυμόμαστε για πάντα...ως το δικό μας τέλος.