Φράκταλ ειλικρίνειας... Γεμίζοντας το κενό

Βγήκε για περπάτημα στην έρημη πόλη...
Ακολούθησε τα ίδια βήματα, προσπαθώντας να βρει τη σκιά του......
Ήταν ένας άνθρωπος χωρίς σκιά.....
Στο δρόμο άκουγε γέλια και φωνές... Τις ακολούθησε ...
μπήκε μέσα σε ένα κωλόμπαρο... το μοναδικό σημείο της πόλης με "αληθινούς" ανθρώπους.. Τουλάχιστον εδώ σκέφτηκε δεν υποκρίνονται κάτι άλλο από αυτό που πουλάνε και αγοράζουν ...
ή έτσι πίστευε... απελπισμένος έκατσε στο μοναδικό άδειο τραπέζι.... δεν ήθελε παρέα αλλά του σερβίρισαν δύο καλοθρεμένες κοπέλες ανατολικής προέλευσης...

Κάρφωσε το βλέμμα του στη σωλήνα του νέον.... Παράξενο... το φως έμοιαζε με το φράκταλ που είχε ανακαλύψει δύο μέρες νωρίτερα στην προσπάθεια του να προσομοιώσει τον πιο απλό αλγόριθμο διαμόρφωσης συνθηκών επικοινωνίας... Για να γίνω πιο απλός: η μία και μοναδική συνθήκη διαμόρφωσης σχέσεων επικοινωνίας είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη, ή ακόμα πιο απλά η ειλικρίνεια....

Γύρισε ξανά το βλέμμα του προς το φως ... Φράκταλ...

Χαμογέλασε... και συνειδητοποίησε πως η μία από τις δύο κοπέλες του είχε βάλει το χέρι μέσα στο στήθος... σηκώθηκε ... πλήρωσε .... άνοιξε την πόρτα... κοντοστάθηκε και έριξε ένα βλέμμα στο φως του νέον... Φράκταλ Ειλικρίνειας σκέφτηκε.... και βγήκε από το μπαρ...

Είχε αρχίσει να χιονίζει..... Μάρτιος μήνας ..... δεν ήταν παράξενο σε αυτά τα μέρη....... θυμήθηκε το τελευταίο του ταξίδι στο Άμστερνταμ....... την τελευταία περίοδο της ζωής του που βρισκόταν ξανά σε χαοτική κατάσταση... Αναρρωτιόταν αν υπάρχει άλλος άνθρωπος σε κάποιο σημείο της Γης, που έχει καταφέρει να κάνει την τέχνη της Αποδόμησης προσωπικό βίωμα....

Χαμογέλασε ξανά... μέσα στη χιονισμένη νύχτα άρχισε να ακούγεται ένα σκοτεινό μελαγχολικό μπάσο......... Εφηβεία... μουρμούρισε το τραγούδι που άκουγε με τη Θ. πάνω σε εκείνη την παλιά σοφίτα στο κέντρο του Λονδίνου.........
Our hopes and expectations....Black holes and revelations....Hold you in my arms
I just wanted to hold....You in my arms
Far away.....The ship has taken me far away....Far away from the memories
Of the people who care if I live or die....
(Muse - Starlight)

Κατερίνα Γώγου- Μαύρα πουλιά - Magic De Spell

(You Tube Εμένα οι φίλοι μου είναι....)
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δέν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
“Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου...

Οι μαμές της Ιστορίας- Διαβάζει ο Νίκος Νικολαΐδης

Μεταλλικό κίτρινο χρώμα... Ήταν κρύο το χθεσινό φεγγάρι...
Δέθηκε τα άρματα και βγήκε στο κυνήγι...
των ψυχών που ξέφυγαν από το στραπάτσο των ανθρώπων...
των παιδιών που κρύφτηκαν στα κουτιά των πλαστικών χρωμάτων...

Να μην τα ακούσουν.... να μην τα βρουν..... οι δήμιοι της "Δημοκρατίας"

«Ξερίζωσαν τις μήτρες μας και φύτρωσαν μέσα μας το φόβο» είπες και έτρεξες μέσα στην αγκαλιά μου...

Ο Φόβος και η Ασφάλεια φτιασιδωθήκαν σε μαμές μας... Πολλές φορές γεννιέσαι ... μια φορά πεθαίνεις...

...αγριολούλουδο...

Λοιπόν... ξέρω ένα αγριολούλουδο... που η ψυχή του δε χωράει στα βάζα των σαλονιών σας... Το χρώμα του γαλάζιο... κατοικεί πάνω σε ένα βράχο στην άκρη μιας πόλης....
Μακριά από τις πλαστικές σας αυταπάτες...
Δεν ακούει τις Σειρήνες της εποχής... Δε βηματίζει πίσω από σημαίες... Δε σηκώνει λάβαρα... δεν υποκλίνεται στους εφιάλτες....
Ξέρω ένα αγριολούλουδο που ξαπλώνει πάνω σε όνειρα.... τρέχει μες τα σύννεφα... τραγουδάει τον Ήλιο... μεγαλώνει ανάμεσα σας....
Το άγγιξα, το μύρισα, του μίλησα, και έσωσα την ψυχή μου....

Η κατάκτηση μίας κορυφής ή ανοησία ενός πολιτισμένου

Κάποια από τα σαββατοκύριακα της ζωής μου τα αφιερώνω στη Μητέρα Φύση, προσπαθώντας να ακούσω, να μυρίσω, να χαϊδέψω, να δω, να γευτώ όλες τις γωνιές του κορμιού της... είναι κάποια αρχέγονη ενστικτώδης δύναμη που με τραβάει κατά εκεί; ή είναι η ματαιόδοξη προσπάθεια ενός πολιτισμένου να κατακτήσει κάθε σημείο του σώματος της... βιάζοντας την επιλογή της να μας επιτρέψει να τη γνωρίσουμε...;
Το να ανέβεις στην κορυφή ενός βουνού δεν αποτελεί ένα ανθρώπινο κατόρθωμα, μία κατάκτηση, ένα λάφυρο των ανόητων χρησιμοθηρικών κοινωνικών σχέσεων μας...
... η φύση δεν κατακτιέται.... δεν νικιέται... η φύση σαγηνεύει και σαγηνεύεται σε έναν ατελείωτο χορό...

Άκου μικρέ - Ανακοίνωση εν βρασμώ ψυχής

Αν πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να αγγίξει την ψυχή μου μπορεί να το κάνει και έξω από τις μικρότητες και τα κουτσομπολιά... Ανόητα μικρά ανθρωπάκια... που βασανίζετε τα φτωχά μυαλουδάκια σας για να απαντήσετε στο ερώτημα τι συμβαίνει στον "καμμένο"... Όχι για να στηρίξετε ή να γνωρίσετε τις επιλογές του... Αλλά για να καλύψετε την ανασφάλεια σας μπροστά στις επιλογές που δεν κάνατε ακόμα....στα σταυροδρόμια της ζωής σας, εκεί που αντί να διαλέξετε δρόμο περιμένετε σα χάνοι για κάποιο θεό, ηγέτη, αρχηγό, πατέρα....ή στις πιο κυνικές καταστάσεις το λεωφορείο...
Εκεί που κάποια στιγμή χρειάζεται να ξεπλύνετε τη βρώμα της καθημερινότητας σας... αυτή που κερδίζετε μέσα στα εξοντωτικά ωράρια, το κυνήγι της καριέρας, την κατάκτηση μιας μακρινής ηπείρου, ή ακόμα και του διπλανού αιδοίου/ πέους, όλων αυτών που πιστεύετε ότι δικαιωματικά σας ανήκουν... λες και το σύμπαν έφτιαξε μόνο ένα Θεό - τον δικό σας....
τότε λοιπόν... που είστε αναγκασμένοι να μοιραστείτε την μπανιέρα με κάποιον σαν και σας... αλλά φοβάστε να αποκαλύψετε τη γύμνια του κορμιού και της ψυχής σας... μπρος στον Άλλον...
τότε κρύβεστε πίσω από τους "καμμένους", που πέταξαν τα ρούχα και αποφάσισαν να τρέξουν γυμνοί με τα πάθη τους, τα λάθη τους, τα συναισθήματα τους, την κούραση τους, την ασχήμια τους, την "κατωτερότητα" τους..... τότε αναζητάτε εκείνο το ψεγάδι, εκείνο το γεννετήσιο σημάδι στον "καημένο", τον Άλλον, τον Ξένο, τον Αλβανό, τον ερωτευμένο, τον μωρό, ή τον παλιπαίδα... τον τρελό .... για να φορτώστε πάνω τους όλες τις βρώμες του αργοπορημένου θανάτου σας...
Δε λυπάμαι για την ανάγκη της συνύπαρξης μας.... εξάλλου ο καθένας έχει τον "παράδεισο" που του αξίζει...
Λυπάμαι που τη σημειολογία των "χαρταετών" μου την εντάσσεται στην επικείμενη νεκρολογία σας....

Με όλη μου την αγάπη, σας ανακοινώνω το γαλάζιο μου όνειρο ... που έχει όνομα, σώμα και ψυχή.... που πότε πότε το τσατίζετε αλλά επιμένει να συντροφεύει τις καθημερινές βόλτες μου στον κόσμο...
Σε ευχαριστώ..... Άστους..... εμείς ξέρουμε..... ότι SOMETIMES..........

Διαβάζει η γιαγιά μας - ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά

- Γιαγιά τι είναι αγάπη; Ρώτησε η Μέλια... και η γιαγιά μας η καλή άρχισε να αφηγείται

" Κάποτε σε μία πόλη ζούσε ένα παιδί... ούτε πολύ μεγάλο ούτε πολύ μικρό.... Ο κόσμος το είχε καταλάβει... ήταν ψωνάρα ... αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτό που ακούγαν στα παιδικά παραμύθια... Αλαφροΐσκιωτος...
Δεν είχε βάδισμα ανθρώπινο... δε θύμιζε πλάσμα αυτής της γης... Τα βράδυα περπατούσε και μιλούσε με το φεγγάρι... και το φεγγάρι του σκάρωνε παιχνίδια με πριγκήπισσες και δράκους...

Δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο... κι αυτός δεν το έκρυβε... γιατί να το κρύψει άλλωστε... τι είχε να χάσει; τι είχε να κερδίσει;

Ένα βράδυ σαν το χθεσινό, σε μία μεγάλη βόλτα στα σοκάκια μίας σύγχρονης πόλης, ούτε μικρής ούτε μεγάλης, περπατώντας με μοναδική παρέα το φεγγάρι, σε ένα σκοτεινό στενό, συνάντησε ένα κορίτσι...
Παράξενο σκέφτηκε... τι κάνει μόνο του ένα κορίτσι μέσα στα στενά... το φεγγάρι για ένα περίεργο λόγο κρύφτηκε πίσω από τα ψηλά κτίρια της πόλης....

Ο φίλος μας πλησίασε διστακτικά το κορίτσι... παρατήρησε το στρογγυλό σαν γεμάτο αυγουστιάτικο φεγγάρι πρόσωπο της.... του χαμογέλασε... της χαμογέλασε....

Άπλωσε το χέρι του προς την μακριά φράντζα που έκρυβε τα μάτια της... της τράβηξε την κουρτίνα από το βλέμμα και τότε μία μεγάλη λάμψη πρόβαλε και φώτισε το σκοτεινό σοκάκι...και η νύχτα έγινε μέρα...
Λες και το σύμπαν είχε συγκεντρώσει όλη τη δύναμη του σε αυτό το βλέμμα...
Τότε το στήθος του φίλου μας άρχισε να σφίγγει από την έκσταση... ένα ποτάμι χρωμμάτων, μουσικών, γεύσεων, έστησαν χορό μέσα στο σώμα του....

Το κορίτσι δίστασε που ο φίλος μας φανέρωσε το φωτεινό της βλέμμα... τόσα χρόνια έκρυβε καλά το μυστικό της από τον κόσμο γιατί φοβόταν, πως οι άνθρωποι πολύ εύκολα θα δίκαζαν το βλέμμα της ... θα της φορούσαν μία ταμπέλα... θα κυκλοφορούσε στα σοκάκια του κόσμου ως η Διαφορετική.... η Άλλη.... η Αλλόκοτη....

Για ένα περίεργο λόγο το κορίτσι άπλωσε το χέρι της στο πρόσωπο του.... Παρατήρησε κάτι που κανένας δεν είχε δει ποτέ.... Στο πρόσωπο του καθρεφτιζόταν όλη η αγάπη αλλά και η θλίψη του κόσμου... Το κορίτσι φοβήθηκε ... δεν ήξερε τι... αλλά φοβόταν.... ήταν μπερδεμένη πολύ....
Από τη μία ήθελε να πέσει στην αγκαλιά του αλλά από την άλλη μία περίεργη φωνή μέσα της την εμπόδιζε...
Η νύχτα μεγάλωσε... λες και δεν ήθελε να τελειώσει αυτή η ιστορία....
Τα δυο παιδιά μείναν έτσι για πολλές ώρες... κοιτούσαν ο ένας τον άλλον... Ο φίλος μας εκστασιασμένος... το κορίτσι μπερδεμένο.....

Το φεγγάρι γεμάτο περιέργεια κρυφοκοίταξε τα δυο παιδιά.... Και φύσηξε ένα δυνατό φως στα πρόσωπα τους.... τα παιδιά ζαλίστηκαν και έπεσαν το ένα μέσα στην αγκαλιά του άλλου....
Και μείναν έτσι για πολλές - πολλές ώρες... αναπνέοντας το ένα την αναπνοή του άλλου...

και όσο περνούσε η ώρα, τόσο οι αναπνοές τους δίναν το ρυθμό στα αστέρια, που θαύμαζαν τις μουσικές αναπνοές του ζευγαριού...."

- Κατάλαβες μικρή μου τι είναι η Αγάπη;.... ρώτησε η γιαγιά
και η Μέλια γεμάτη αφέλεια απάντησε... Ναι γιαγιά μου, κατάλαβα.... είναι το τραγούδι των παιδιών... που είναι αγκαλιά μέσα στη νύχτα...
Η γιαγιά χαμογέλασε.... και ρώτησε.... Ξέρεις τι έγιναν τα παιδιά καλή μου;
-Τι γιαγιά, ρώτησε η Μέλια

.... "ήταν τόσο μεγάλος ο θαυμασμός των αστεριών για τη μουσική των δυο παιδιών, που αποφάσισαν να τα πάρουν ψηλά στους ουρανούς...
Και από τότε τα δυο παιδιά παίζουν τις μουσικές τους για να μεγαλώσουν τα μικρά αστέρια, σαν και σένα..... Μέλια μου...."

Και η γιαγιά άπλωσε τα χέρια της και έσφιξε τη μικρή μας Μέλια στην αγκαλιά της... της έδωσε ένα μεγάλο φιλί.... και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα....

* H Μέλια είναι αληθινό πρόσωπο και για όσους δεν πιστεύουν ας ρωτήσουν τη φίλη μου την ai8erovamon στο Κλωστή Παραμυθιού