Ο δικός μας χαρταετός

Μεσάνυχτα Σαββάτου, πέρασαν τρία ποιήματα από το σπίτι μου... Οι τίτλοι τους: Lady in Malibu nights, Red wine cheeks, Little sunsmile...

Το Little sunsmile δυσκολεύτηκε όπως πάντα να βρει το κατώφλι του σπιτιού μου και έφτασε με μία μικρή καθυστέρηση....

Η επίσκεψη τους δεν ήταν μία εθιμοτυπική ιστορία... πέρασαν για να μου εμπιστευτούν ένα καινούριο υλικό για την κατασκευή των δικών μας χαρταετών...

η μυστική φόρμουλα του νέου υλικού είναι φτιαγμένη σε χαρτί ζωγραφισμένο με λέξεις όνειρα... δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί εμπιστεύτηκαν σε μένα το μυστικό τους όπλο, αλλά τους υπόσχομαι ότι με αυτό θα φτιάξω τους πιο ζυγισμένους χάρτινους αετούς...

Στα τρία αυτά ποιήματα δεν μπορώ παρά να χαρίσω ένα ποίημα του παλιού μου φίλου Yeats

Διαβάζεται δυνατά...

A DRINKING SONG
W.B. Yeats
Wine comes in at the mouth

And love comes in at the eye;

That's all we shall know for truth

Before we grow old and die.

I lift the glass to my mouth,

I look at you, and I sigh.

Γεια σου Μαύρε...

Χθες τον ξαναζύγωσα... ξέρετε τον Μαύρο... Μου φώναξε: ρε μπαγάσα που το πας; η ζωή είναι μικρή... του έριξα ένα μεγάλο παγωμένο χαμόγελο...
Μεγάλη η στιγμή που ο Μαύρος θα γνέψει το χαμό σου, κι εσύ παίρνοντας την στροφή θα του χαμογελάσεις... ξέροντας πως ακόμα κι αν σε κερδίσει, εσύ πρόλαβες και πέταξες πάνω στις επιλογές σου....

Διαβάζει ο Joe Strummer

Βγήκα έξω... ήπια δύο mainstream ποτά... είχα ξεχάσει;.... είχαμε ξεκινήσει αρκετοί.... Αγόρια και κορίτσια γεμάτοι ιδέες κ φτερά στο κεφάλι... δεν μπαίναμε σε μαγαζιά... δεν αγοράζαμε ρούχα... τη βγάζαμε στα πάρκα με μπύρες κ δυνατή ροκ εν ρολ μουσική.... αρχικά φλερτάραμε με το κενό... μεθούσαμε με ταστρα... κι όλα αυτά μέσα στο κέντρο της πόλης.... ΕΜΕΙΣ ήμασταν το κέντρο της πόλης.... που κοιμόταν ήσυχα περιμένοντας να ζήσει μες το επόμενο χτύπημα των ρολογιών... Η πόλη μας ... μια λευκή γκόμενα πάνω στον κάμπο.. και τώρα;
Χαθήκαμε ρεμάλια... Άλλοι παντρεύτηκατε... άλλοι νοικοκυρευτήκατε... άλλοι κάνατε καριέρες κ κάποιοι ψοφήσατε σαν το σκυλί στο αμπέλι... λιώσατε σαν το κεράκι...
Άρε Κυριάκο... για σένα μιλάω ρε μαλάκα... που άφησες τον εαυτό σου να τον πιουν τα λαμόγια... άφησες πάνω στο σώμα σου να κάνει πάρτυ η μιζέρια...Τελικά τι ήσουν για την κοινωνία; δυο μαχαιριές κ ένα καδρόνι στο κεφάλι.. για λίγα γαμημένα γραμμάρια... πόσο ελαφριά ζύγιζε η ζωή σου....πόσο βαρύ τέλος... γιατί ρε φίλε; Τόσο φτήνια;....

Γαμημένε κόσμε... στα δελτία των οχτώ δεν άκουσες ποτέ για τον Κυριάκο....

Άθλιε κόσμε... η προηγούμενη στροφή ήταν η δική μου.... τη γλίτωσα.... η επόμενη είναι η δική σου...

Μικρό μυστικό

Θα σας πω ένα μυστικό.... όλες οι σκέψεις μου είναι κλεμμένες.... Αν μέσα στο μίζερο χειμώνα δείτε έναν μπουκαδόρο μες το σπίτι σας.... Εγώ είμαι... μη φοβηθείτε... μπήκα για να κλέψω.... σαλτάρω... ρίχνω μια στην πόρτα σας κ αργά αργά πλησιάζω δίπλα στο κρεβάτι του ύπνου σας... παρακολουθώ κάθε κίνηση σας... μιμούμαι τις σκιες σας... αντιγράφω τα όνειρα σας....

"Διαβάζει ο Tom Waits"

Παράξενος χειμώνας,
Γεμάτος από σκυλιά πεινασμένα και μόνα.... τα τελευταία χρόνια διασκέδαζα τη μοναξιά.... αγροίκος μιλάμε... ένα αγρίμι μέσα στις βόλτες της ζωής.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για μια βόλτα... Ρόκ στη διαπασών... ευτυχώς το αυτοκίνητο ήταν πολυμορφικό και μπόρεσα να διασχίσω τους αγροτόδρομους μέσα από τους αμπελώνες...
Δύσκολη κι αυτή η νύχτα... φαίνεται μία καθημερινή ήσυχη νύχτα... για καθημερινούς φιλήσυχους πολίτες....
Μα για μένα είναι μία νύχτα διαφορετική... θα θελα να ναι η τελευταία... γεμάτος οργή, πάθος, μίσος για τις συμβάσεις τους μα πιο πολύ ξεκάθαρος ως προς τα συναισθήματα μου... την ήθελα.... την ήθελα περισσότερο από όλα....
Όχι να την κατακτήσω, ούτε φυσικά να τη διευθύνω, όπως θα θελαν οι σκιές των ανθρώπων.... απλά ήθελα να ξέρει... και μετά να τραβηχτώ κάπου ψηλά σε ένα βουνό και να αγναντεύω τη σκόνη του κάμπου....
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι την ίδια στιγμή που μ' αγαπούσαν, με μισούσαν κιόλας... απορία....
People are strange στο ραδιόφωνο.... Πουναι η πρώτη μου η εφηβική αγάπη... αγαπούσε πολύ τους Doors... εγώ πάλι το παιζα ισχυρός, ρεαλιστής ξέρετε αρσενικό.... αλλά να σου που κάθε φορά όταν έμενα μόνος τρελαινόμουν, έβαζα φωτιά στις σάρκες μου με πολύ αλκοόλ στην αρχή, ναρκωτικά αργότερα...
Τι χρονιά φέτος;... τώρα στο μέσο πιθανά της ζωής μου, κατασταλαγμένος για τα θέλω μου, κατάφερα να ισορροπήσω.... λογική, συναίσθημα, πόνο, αγάπη, στόχους, αλληλεγγύη, ... ή έτσι θέλω να πιστεύω...
Χαμογελάω.... δακρύζω... για το παιχνίδι της ζωής... εκεί που λες ότι το χεις, να σου μια απότομη στροφή, επικίνδυνη... που αν καταφέρεις να την πάρεις σε πετάει ίσα μέσα στο όνειρο.... εντάξει ανεβαίνει λίγο η αδρεναλίνη αλλά τι το θες πάλι πίσω στο μίζερο κόσμο τους θα γυρίσεις....
Ξέρεις τι μένει τελικά; Σκέφτεσαι... εκείνο το ροδί – πορτοκαλί δωμάτιο... που όλος ο κόσμος μισεί.... εσύ όμως ... εσύ και ένα χαμόγελο γουστάρετε να το γεμίζετε με λέξεις... εικόνες, λέξεις... συναισθήματα, λέξεις... μαχαίρια, λέξεις... χάδια, λέξεις μουσικές...
Και να σου στο ραδιόφωνο έρχεται το Forest…. Καληνύχτα ... ψάχνω να σε βρω.... αθεράπευτος, un – Cure….
Τελικά υπάρχεις κάπου πίσω από τη σκόνη των ανθρώπων... και εγώ ο τυχερός σε έχω δει.... καληνύχτα... η εικόνα σου έμεινε μες το ροδί δωμάτιο... είναι εκεί δίπλα στις ζωγραφιές.... πάνω απ τα φώτα... ανάμεσα στις φωτογραφίες.... καληνύχτα.....

Καληνύχτα και σευχαριστώ....